Heel leuk vindt Saskia het om tijdens de groendagen samen met kinderen te schilderen, zoals ze zelf aangeeft "het is vrijwilligerswerk, dus ik wil het ook leuk vinden".
Saskia is al vanaf haar 4e jaar verbonden met de Transvaalbuurt, haar ouders kwamen er in 1960 wonen. "ik herinner me zelfs de dag van de verhuizing nog, de buurvrouw van 3 hoog nodigde me uit om bij haar een boterhammetje te eten want mijn ouders zouden het wel te druk hebben. Die buurvrouw had een dochter van mijn leeftijd en later ben ik dik bevriend met haar geraakt. Wij waren allebei het enige kind uit een 2e huwelijk en als we soms een jurk kregen die uit dezelfde lap stof was gemaakt - onze moeders deden veel naaiwerk gezamenlijk- deden we of we zusjes waren. Niet dat iemand daar intrapte...
We speelden veel buiten. Ik ging samen met mijn buurmeisje naar de kleuterschool 'Het Wilgenroosje' dat in een houten noodgebouw was gevestigd, volgens mij waren er maar 2 klaslokalen en ik heb het er prima naar mijn zin gehad. Toen ik naar de lagere school ging kozen mijn ouders voor een openbare school in de Watergraafsmeer, de Willem van Outshoornschool, wat verderlopen. Dat was in mijn ogen een hoog gebouw dat je via een korte buitentrap moest bereiken, binnen waren er natuurlijk ook trappen en naarmate je in een hogere klas kwam verhuisde je ook naar een hogere verdieping. Als je in de 6e klas zat mocht je op de fiets komen. In die tijd was het nog ongebruikelijk om als meisje een lange broek te dragen, maar in erg koude winters mocht het toch wel mits je er een rokje overheen droeg. Ik herinner me nog de strenge winter van 1963- we woonden toen aan de Transvaalkade- toen weken lang de vaart bevroren was. Ik trok mijn schaatsen thuis aan en ging samen met mijn buurmeisje oefenen achter een oud stoeltje. Mijn moeder was zelf een goede schaatster en had geen zin twee stuntelende beginners op sleeptouw te nemen.
In diezelfde vaart is een keer op Luilak 's morgens vroeg een lijk gevonden door de kinderen die vroeg op waren, het gaf een hele commotie. Ik ben trouwens zelf ook een keer in de vaart gekukeld toen ik een bal uit het water wilde visser, maar dat was niet in de winter.
Op mijn 20e ben ik op kamers gaan wonen, jaren later kwam ik terug in de buurt, in de Kraaipanstraat kreeg ik een klein, donker en verwaarloosd huisje, maar het was op de begane grond met tuintje voor en achter. Daar kon ik eindelijk mijn grote wens-n piano kopen om thuis op te spelen- verwerkelijken. Nu woon ik weer op de Transvaalkade- op 1 hoog - en speel nog steeds voor mijn plezier op de piano.
Lees ook: Verhalen van het Krugerplein, 2Verhalen van het Krugerplein, 3Alga del Mar kwam naar Betondorp "par la vida&quo
