Mevrouw Darshoen kwam als 24 jarige vrouw in1970 vanuit Parimaribo in Amsterdam aan, per boot in de Oostelijke Havens. Haar eerste gedachten waren " Het lijkt precies op de prentbriefkaarten van Amsterdam die we in Suriname soms kregen, al die geveltjes en die stenen huizen. In Suriname woonden wij in houten huizen. Maar ik dacht ook God waar ben ik terecht gekomen, het is hier zo koud ". Mevrouw was naar Nederland gekomen omdat er meer mogelijkheden waren om werk te vinden en ook omdat ze nieuwsgierig was. Gelukkig ving een nicht haar op en maakte haar wegwijs de eerste dagen. Een van de eerste instructies van haar nicht was dat ze moest leren zelfstandig met de tram naar het centrum te gaan. " Er waren toen open trams met belletjes, de conducteur vertelde me dat hij 2 x zou bellen als we bij de Munt waren en daar moest ik uitstappen. Geheel onbekend met de situatie liep ik echter niet richting de Dam, maar in de richting Vijzelstraat. Ik zag grote gebouwen, waaronder de ABN bank en daar las ik een bord 'personeel gevraagd'. Ik trok de stoute schoenen aan, ging naar binnen en vroeg de conciërge of ik mocht solliciteren. Hij stuurde me meteen naar mijnheer van Sante van personeelszaken. In het gesprek vertelde ik dat ik een MULO A diploma had maar ook dat ik nog nooit koffie had gedronken. Toch beviel ik kennelijk want ik mocht meteen door naar de keuringsarts op de Herengracht, mijnheer van Sante maakte een tekening voor me hoe ik daar moest komen en het is me gelukt. Ik werd goedgekeurd en ik heb 36 jaar gewerkt bij de bank. Eerst was ik nog naïef en reageerde meteen als een collega vroeg: Els doe jij dit even en vervolgens het werk presenteerde alsof zij het had gemaakt. Later kwam ik beter op voor mezelf.
Ik kon natuurlijk niet blijvend bij mijn nicht terecht, zeker niet nadat mijn man ook was gekomen. Via het huisvesting bureau kregen wij een woning aan de Maritzstraat, eerst op nr 17, later op nr 21. Het was een huis zonder badkamer, een kolenkachel en met smalle trappen, ik vond het er antiek uitzien maar iedereen woonde zo. Later is de woning gerenoveerd en hebben we er met plezier gewoond. Omdat ik heel slechte knieën kreeg en weduwe was geworden ben ik 16 jaar geleden naar een benedenwoning gegaan, ook in de Maritzstraat. Het was nodig voor mijn gezondheid, maar ik vind een benedenwoning kouder en vochtiger dan een bovenwoning en je hebt zo weinig overzicht op de straat. Maar wat ik echt heel lastig vind is dat ik een buurvrouw heb met 11 katten, die allemaal in mijn tuin komen en daar mijn tuin ruïneren. Bovendien ben ik allergisch voor katten, spreek ik haar daarop aan dan zegt ze dat ze een burn-out heeft ! Geen wonder met zoveel katten. Als ik klaag bij Ymere zeggen ze dat ik een dagboek moet bijhouden met filmpjes van de katten, nou doeg ! Maar ik laat me niet kisten hoor, ik ga naar ouderen clubs, ben op dansen en volg educatieve cursussen. Ik maak plezier in mijn leven ".