Mevrouw Bakker verklaart dat ze van Amsterdam Oost houdt; "Ik ben hier grootgebracht en woon er nog steeds met plezier. Mijn man die ook 87 jaar is kwam uit Amsterdam West, maar woont ook al heel lang in Oost. Alleen de eerste zes jaar van ons huwelijk hebben we op de Wittenkade gewoond.
Ik ben geboren in de Bataviastraat, ik was een na de jongste, we hadden 4 meiden en 1 jongen thuis. Ik ben Willemijntje genoemd, niet naar de koningin maar naar familie. Van de Bataviastraat kan ik me niets meer herinneren want ik was heel klein toen we verhuisden naar de Molukkenstraat. Daar hadden we een 3 kamer woning met ons gezin van 7 mensen, we sliepen met meer kinderen in 1 bed, dat was heel gewoon, niet vervelend. Je wist niet anders. Ik ben naar de Insulinde school gegaan waar meester Hamerpacht het hoofd was, het was geen aardige man. Tegen armoezaaiers deed hij heel vervelend en wij waren armoedzaaiers.
Mijn vader was werkeloos, had TBC en lag vaak in het sanatorium. Later- na de oorlog - is hij gaan werken als metaalbewerker bij de N.D.S.M. Toen ik een jaar of 14, 15 was kreeg ik zelf ook TBC, besmet door mijn vader. Ik werkte toen al op een naai atelier op de Oude Schans, ik was 13 jaar toen ik ging werken. We maakten heren en dames kleding, onze werkdag was van half acht tot half vijf. Ik had er wel lol. Later ben ik gaan werken bij de gemeente, bij de schoonmaakdienst. Ik weet niet meer precies waar, ergens op de Prins Hendrikkade.
Weet je wat een grote verandering voor ons was ? Dat was toen in 1942 het badhuis aan het Javaplein open ging. Toen konden we iedere week douchen, tenminste zo lang er niet op de deur geklopt werd dat je eruit moest ".
