Henk Penseel
Ik heb 38 jaar met veel plezier op de Zeeburgerdijk gewoond. Met wat onderbrekingen 27 jaar in het ouderlijk benedenhuis op 141 en elf jaar met Joke van der Hilst op 185 boven. We kregen twee dochters, Selma en Laura, die een kamertje deelden. Omdat we ieder van hen een eigen kamer gunden, gingen we op zoek naar een ruimere woning. Ons werd geadviseerd een huis te kopen. De Watergraafsmeer leek ons wel wat, maar die huizen waren niet te betalen. Mijn zus was inmiddels naast ons komen wonen op 183 boven. Dat was heerlijk voor de oppas. En mijn ouders woonden toen nog op 141.
De onevenkant van de Zeeburgerdijk vanaf nummer 139 wordt gerenoveerd. Woningbouwvereniging Alliantie is er bijna klaar mee. De bewoners zijn In veel vergaderingen voorgelicht en kregen ook inspraak bij de inrichting. Deze in de jaren dertig van de vorige eeuw gebouwde woningen stonden niet op instorten, zoals die in de Dapperbuurt. Daarom werd het ‘geraamte’ behouden. Alleen de binnenkant verdween in grote vuilnisboten in het Lozingskanaal om afgevoerd te worden. Die vernieuwing was ook wel nodig, want de door de bewoners zelf aangelegde douches verschilden nogal. De een had daarvoor de wc uitgebreid en bij de ander was de douche in de slaapkamer of in de keuken terechtgekomen. Ook had men vele bovenwoningen vergroot door een gat in plafond te maken met een trap naar de vliering. Je kon daar echter niet rechtop staan, wèl als je anderhalve meter lang was. Maar het was een geweldige extra ruimte. Echt duurzaam waren de woningen niet.
Uiteindelijk zijn wij in ’t Gooi beland. We vonden het een financieel avontuur, maar het is goed uitgepakt. Mijn zus is tot aan de renovatie op de dijk blijven wonen. Ze moest er (tijdelijk) uit. Iedereen kon kiezen uit een huurwoning aangeboden door de Alliantie of een tijdelijke woning en dan terugkeren naar de eigen woning. In eerste instantie wilde mijn zus terug. Maar ze kreeg een benedenwoning aangeboden op het Archimedesplantsoen, waar ze graag wilde blijven. Dat ging nog niet zo eenvoudig, maar is toch gelukt. “Goh,” zei mijn zus, “vroeger wilden we altijd naar de Watergraafsmeer en het is nu gelukt.” Wel een beetje laat, want ze is negentig. Ze woont nu tussen oorspronkelijke Watergraafsmeerders en yuppen, zonder het drukke verkeer van de dijk.
