Echte zenuwen

In de oorlog waren voedsel en goederen zeer schaars, bijna alles was op de bon. Die bonkaarten werden ook verhandeld op de zwarte markt. Alles van waarde brachten de mensen weg om maar aan eten te komen. Ik herinner me nog dat ik op een gegeven moment 80 gulden heb moeten betalen voor twee broden. Eten werd onbetaalbaar.
Ik heb mijn eerste echte zenuwen gehad vanwege meel. Mijn schoonouders woonden op de Pontanusstraat en daar stond een paard en wagen met zakken meel. Loopt mijn man daar naar toe, terwijl hij ondergedoken zat bij ons in huis omdat hij niet in Duitsland wilde werken. Met een mes stak hij twee zakken stuk om te kijken wat erin zat. En toen nam hij ze mee! Hadden zijn ouders ook te eten. Die zakken meel werden in bed gelegd in plaats van de peulen, soort kussens voor het geval dat ze kwamen controleren. Werd ik inderdaad gecontroleerd. ‘Ze’ hadden me dus verraden. Er kwam een rechercheur mijn huis doorzoeken naar meel en om te kijken waar mijn man was. Ging die rechercheur boven op die peulen zitten, terwijl hij mij ging uithoren! Hij had gelukkig niets in de gaten. Mensen lief, wat heb ik het toen benauwd gehad.
Als bij mijn schoonouders in huis brood aan het snijden was, dan keek die ouwe of er niet ook iets voor hem bij zat. Mooi niet. Mijn kinderen gingen voor. Maar hij bleef toch altijd weer proberen of er niet iets voor hem bij zat. En dan die keer dat ik bij de groenteman stond voor een savooienkool. Ik vroeg of ik er niet twee kon krijgen omdat ik een groot gezin had. Maar dat deed hij niet, dat kon hij niet maken voor de anderen. Nou, toen heb ik dat tweede kooltje maar gepikt! Maar door de opwinding had ik mijn bonnenboekje laten liggen op de toonbank. Was ik uiteindelijk toch nog slechter af.