'Op dinsdag 2 februari 1999 heeft een groep vrouwen zonder verblijfsvergunning het gebouw van ATKB (Vereniging van Vrouwen uit Turkije in Amsterdam) bezet. Vijftien vrouwen voeren hier een hongerstaking om hun opgebouwde rechten terug te krijgen. Zij eisen: 1. een verblijfsvergunning voor slachtoffers van de koppelingswet; 2. een zelfstandig verblijfsrecht voor vrouwen; 3. afschaffing van de koppelingswet.'
Toen dit persbericht bij de 'Steungroep Vrouwen Zonder Verblijfsvergunning' aan de Wagenaarstraat binnenkwam, boden wij onmiddellijk steun aan de hongerstaaksters. Zo kwam het dat ik, als lid van de vrouwensteungroep, werd ingeroosterd voor de slaapdiensten bij de ATKB aan de Mauritskade. Twee nachten per week was ik er voor de hongerstaaksters, samen met een vrouw van de ATKB. We wisselden ervaringen uit, leerden deze bewonderenswaardige en moedige vrouwen kennen, handelden telefoontjes af, maakten actieplannen en sliepen een paar uurtjes op de bank. Het was heel bijzonder om daar deelgenote van te mogen zijn. De vrouwen waren een voor een gemotiveerde, schitterende en sterke persoonlijkheden. De sfeer was goed en van alle kanten kwamen solidariteitsbetuigingen en financiële steun en mensen boden vrijwillig hun diensten aan.
Dit was de eerste hongerstaking die ik van dichtbij meemaakte. Naarmate de hongerstaking vorderde, voelde ik me steeds ellendiger. Natuurlijk stond ik nog steeds achter de hongerstaking, maar tegelijkertijd zag ik de gezondheid van de vrouwen achteruit gaan. Ook werd ik steeds pissiger op het onrechtvaardige politieke klimaat in Nederland. Uiteindelijk beëindigden de vijftien vrouwen op vrijdag 12 maart, na 39 dagen, hun hongerstaking. Ik denk nog vaak aan deze vrouwen.