Gevecht voor een verblijfsvergunning

Zeynep kwam eind jaren tachtig naar Nederland, haar oudste zoon was toen nog in Turkije. Ze begon met werken in een naaiatelier, waar ze weinig verdiende. Ze vond het hier moeilijk en had veel heimwee. Ook omdat ze geen vast huis had en vaak moest verhuizen. Ze woont nu in haar twaalfde huis! Omdat zij geen verblijfsvergunning had, mocht Zeynep niets doen en kreeg ze geen kinderbijslag, huursubsidie of uitkering van de sociale dienst. Het waren twee moeilijke jaren. Terug naar Turkije kon ook niet, omdat haar kinderen gewend waren aan de Nederlandse cultuur.
Begin 1999 spraken vijftien vrouwen toen af dat ze een hongerstaking gingen beginnen in het gebouw van de ATKB (een vereniging van Turkse vrouwen) om een verblijfsvergunning te krijgen. Zeynep dacht zelf dat de hongerstaking vijftien dagen zou duren. Maar het duurde 39 dagen en Zeynep, die al heel mager en niet echt sterk was, moest naar het ziekenhuis waar ze een week aan het infuus heeft gelegen. Toen ze zich weer beter voelde, mocht ze naar huis. Ze had nog geen verblijfsvergunning en haar gezondheid was blijvend achteruitgegaan. Ze gaat nu nog altijd vaak naar het ziekenhuis. Na twee jaar kreeg ze eindelijk een verblijfsvergunning en kon ze na tien jaar heimwee eindelijk op vakantie naar Turkije en haar familie. Van de vijftien hongerstakende vrouwen kreeg maar één geen verblijfsvergunning. Zeynep voelt nog steeds verdriet voor die vrouw. Haar kinderen gaan nu allemaal naar school met een blij gezicht. Ze doen het allemaal goed op school. Maar Zeynep vindt Oost helemaal geen leuke buurt; het zit vol met criminelen en er lopen rare mensen rond. Dat maakt haar bang. Ze kan haar kinderen niet met een gerust hart buiten laten spelen.