Op een warme zomeravond in juli fiets ik in mijn joggingoutfit naar een vriendin in de Balistraat. We gaan naar onze hardlooptraining in het Flevopark. Nadat ik heb aangebeld, blijf ik buiten bij mijn fiets wachten. Daar staat nog een vrouw te wachten en we raken in gesprek.
De vrouw wacht op haar dochter die een woning zoekt en aan de overkant een vrije etage aan het bekijken is. Ze voegt er aan toe dat haar dochter helemaal niet enthousiast is en zelfs een beetje depressief werd toen ze de slechte staat van de woning en de buurt zag. Zelf ben ik naarstig op zoek naar een woning en besluit een kans te wagen en mee te wachten. Het hardlopen sla ik maar een keertje over.
Twintig minuten later komt de dochter met een man naar beneden. Enthousiast is zij niet en dus meld ik mij aan als wanhopige dakloze. Ik krijg gelijk gehoor. Samen met deze vreemde man bekijk ik de etage. Het komt mij allemaal een beetje duister over. We stappen binnen en nog geen minuut later zit ik onder de vlooienbeten. Jemig, waar ben ik aan begonnen? De puinhoop, de vlooien en dan die man die ik voor geen meter vertrouw. Ineens gaat het snel. De man zegt: "Mijn naam is Tom, hier zijn de sleutels, hier is een huurspecificatie. Je kunt de huur direct naar de makelaar storten, ik woon in Diemen, maar wil deze woning aanhouden".
Tom vertrekt, ik sus mijn geweten, want ik ben eigenlijk tegen deze vorm van huur en verhuur. Dan begin ik voorzichtig te glimlachen. Ik bel mijn vriend en zeg:"Je zult het niet geloven, maar ik heb een huis!" Na een verfje en een schoonmaakbeurt heb ik uiteindelijk meer dan een jaar heerlijk in de Balistraat gewoond.