Een nieuw huis

Balistraat, Indische Buurt

Ze wacht op haar dochter die aan de overkant een vrije etage aan het bekijken is. Ze voegt er aan toe dat haar dochter helemaal niet enthousiast is.

Een nieuw huis - Balistraat.jpg Anita's 'nieuwe huis' aan de Balistraat (2003)

Een nieuw huis - Balistraat.jpg Anita's 'nieuwe huis' aan de Balistraat (2003)

Alle rechten voorbehouden

Op een warme zomeravond in juli fiets ik in mijn joggingoutfit naar een vriendin in de Balistraat. We gaan naar onze hardlooptraining in het Flevopark. Nadat ik heb aangebeld, blijf ik buiten bij mijn fiets wachten. Daar staat nog een vrouw te wachten en we raken in gesprek.

De vrouw wacht op haar dochter die een woning zoekt en aan de overkant een vrije etage aan het bekijken is. Ze voegt er aan toe dat haar dochter helemaal niet enthousiast is en zelfs een beetje depressief werd toen ze de slechte staat van de woning en de buurt zag. Zelf ben ik naarstig op zoek naar een woning en besluit een kans te wagen en mee te wachten. Het hardlopen sla ik maar een keertje over.

Twintig minuten later komt de dochter met een man naar beneden. Enthousiast is zij niet en dus meld ik mij aan als wanhopige dakloze. Ik krijg gelijk gehoor. Samen met deze vreemde man bekijk ik de etage. Het komt mij allemaal een beetje duister over. We stappen binnen en nog geen minuut later zit ik onder de vlooienbeten. Jemig, waar ben ik aan begonnen? De puinhoop, de vlooien en dan die man die ik voor geen meter vertrouw. Ineens gaat het snel. De man zegt: "Mijn naam is Tom, hier zijn de sleutels, hier is een huurspecificatie. Je kunt de huur direct naar de makelaar storten, ik woon in Diemen, maar wil deze woning aanhouden".

Tom vertrekt, ik sus mijn geweten, want ik ben eigenlijk tegen deze vorm van huur en verhuur. Dan begin ik voorzichtig te glimlachen. Ik bel mijn vriend en zeg:"Je zult het niet geloven, maar ik heb een huis!" Na een verfje en een schoonmaakbeurt heb ik uiteindelijk meer dan een jaar heerlijk in de Balistraat gewoond.

Alle rechten voorbehouden

1273 keer bekeken

Visitor

Anneke Sellmeijer

Ik heb ook in de Balistraat gewoond. Het was op nr 106, een woning met een erkerraam. Wij woonden daar in de oorlog.Tussen de huizen was een park met daarbij een grote zandbak. Je kon daar komen via soort bibioltheekje. Er werd van alles georganiseerd, vooral toen de oorlogsjaren voorbij waren.Ik herinner mij nog het bevrijdingsfeest in juli 1945 in de straat. Ik moest als drie jarig kind zaklopen en ik won een mattenkloppertje. Ieder jaar was er in de Balistraat wielrennen. Het was altijd spannend om te zien. De renners gingen dicht bij ons huis de bocht om naar de Javastraat.Ik heb daar gewoond tot ik 7 jaar oud was, maar mijn grootouders en tantes hebben daar veel langer gewoond op nr 112. Dus ik heb nog lang kunnen genieten van de aktiviteiten die in de binnenplaats danwel het park georganiseerd werden, zoals muziekavonden en de boerenkinderbruiloft (omstreeks 1950). Ik heb mij daar als kind altijd heel veilig gevoeld. In de oorlogsjaren konden de bewoners via de zolders bij elkaar komen zonder dat zij de straat op moesten. Op die manier konden zij ook naar Radio Oranje luisteren o.a. bij mijn ouders die een radio verborgen hadden op de zolder. Het was ook een veilig vluchtweg bij onraad.