De Herremarre

Midden dertiger jaren van de vorige eeuw opende de Hema (Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam) een filiaal aan de Linnaeusstraat. Het bijzondere was dat de waren 10, 25, 50 of 75 cent kostten. Eenheidsprijzen dus, een systeem overgenomen van de nickle en dime stores in Amerika. Deze prijzen waren zeer laag en de Hema was dan ook zeer in trek bij met name minder draagkrachtigen, waarvan er veel in de Transvaalbuurt woonden. Maar ook beter gesitueerden uit de Meer kwamen graag even binnen. De afdeling speelgoed trok veel kinderen en was — heel slim — wel zéér laag geprijsd! Menig kind zeurde vader en moeder om op woensdagmiddag of zaterdag naar de Hema te gaan. Zo ook de kinderen van de met mijn ouders bevriende familie B. De heer B. had een winkel aan de Middenweg en moest in die moeilijke crisisjaren op de kleintjes letten.
Om nu aan het voortdurende gezeur om naar de Hema te gaan te ontkomen had hij met zijn vrouw een slim bedacht taaltje bedacht. Hij zei dan tegen zijn vrouw: "Irre moere erre na de Herremarre" (Ik moet even naar de Hema). Het was voor zijn kinderen volslagen onbekend wat hij daarmee bedoelde. Hij vertelde het verhaal in geuren en kleuren aan mijn ouders, die toen net broer en schoonzus uit Naaldwijk op visite hadden. Mijn oom vond het een prachtig verhaal en al spoedig wisselden de heren zinnen in de nieuwe taal. Tot groot plezier zei hij later toen de familie B. was vertrokken: "Irre moere erre poere". Om direct daarna zich naar het toilet te begeven. "Irre moere erre poere", werd in het gezins- en familieleven van de broers befaamd!