Twee jaar hebben mijn vriend Hans Wardenier en ik een schooltuintje gehad op Klein Dantzig aan de Ringdijk naast de Vergulden Eenhoorn. Het tuintje dat je toegewezen kreeg, bedroeg 3-4 groentebedden met de afmeting van ongeveer 1 bij 3,50/4 meter. Van tijd tot tijd kregen we een gezamenlijke les over allerlei zaken die met tuinieren verband hielden, zoals bestuiving door bijen, kunstmest en koemest, veredelen van planten enz. Naar onze mening waren die lessen best interessant, maar kwamen veel te sporadisch voor.
Het tuintje onderhouden op zichzelf was in een vloek en een zucht in krap een half uur gedaan! Je trof het als je buurman die middag absent was, dan kon je zijn tuintje erbij onderhouden. Kortom, het merendeel van de woensdagmiddagen verveelden we ons te pletter. Schooltuintjes - 2014 ... .
Foto: Jo Haen
En wat voor groenten stonden er in onze tuin? Er was een bed met grote bonen, je werd haast misselijk van de vele zwarte luizen die daarop woonden. Dan een bed met worteltjes, sperziebonen en wat afrikaantjes en Oost-Indische kers. Als de oogsttijd daar was, mochten we uiteraard de oogst mee naar huis nemen. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder in haar schik was met die groenten. Evenmin als mevrouw Wardenier. Als we op de tuin weer eens niets te doen hadden gingen we in de omringende slootjes kikkers vangen. Torren en kikkervisjes stopten we in een gevonden blikje of potje. We namen de vangst mee naar huis en het volgen van al dat prachtige onder water levend spul was tien keer interessanter dan dat tuinieren. Ik wil geen kwaad woord zeggen over het systeem, dat is voor echte stadskinderen ideaal om met de natuur in aanraking te komen. Maar wij hadden de grote tuin van onze opa De Rooy in Amstelveen tot onze beschikking, waarin we al vaak werkten. Na twee jaar schooltuintjes vonden we het welletjes!
