Steevast gingen we met deze tram naar Valkeveen. De tram kreeg de bijnaam 'Gooische Moordenaar' door een aantal dodelijke ongelukken. Ik herinner me diep onder de indruk te zijn geweest van zo’n dodelijke aanrijding. Het slachtoffer was het door ons zeer gewaardeerde bakkertje, die met zijn handkar vóór de Emmakerk aan de Middenweg door de 'moordenaar' werd gegrepen toen hij overstak naar de Nieuweweg (nu Wethouder Frankeweg). Statistisch schijnt het aantal ongelukken echter erg meegevallen te zijn. Tijdens de reisjes van de Hogewegschool is in ieder geval nooit één ongeluk gebeurd. Eerst gingen de lagere klassen, daarna, op een andere dag, de hogere klassen.
Je trof het als jouw klas in de open wagen mocht zitten! Dat is ons éénmaal gelukt. ’t Was achteraf bekeken toch wel knap gevaarlijk. Maar toen dachten we daar niet aan en genoten alleen maar. We stapten uit bij Jan Tabak vanwaar we naar de grote uitspanning in Valkeveen liepen. Men was daar gespecialiseerd om grote groepen te ontvangen (per keer waren we met ± 180 leerlingen plus een groot aantal begeleiders).
Na de limonade en de krentenbollen gingen we steevast pootje baden in de zee. Erg diep was het niet, je kon zeer ver lopen zonder dat het water boven je knieën kwam. We speelden op het strand en togen daarna terug naar de uitspanning voor een bezoek aan de gigantische speeltuin, compleet met doolhof, lachspiegels, kanovijver en zelfs ezeltje rijden!
Toen ik later meeging als leerkracht vroeg men mij de hele dag in de 2-persoons boot te willen varen — om er zo op te kunnen letten steeds op tijd terug te zijn voor een nieuwe 'lading'. Ook daar gold: Tijd is geld! Ik vond het een mooie oplossing. Mijn vader is nog vereeuwigd op een ezeltje. Moe maar voldaan werd de thuisreis gemaakt. Uitstappen vóór de remise aan de Middenweg.
