Werkloos in Oost

Auteur: Document Schrijver
4 Reacties
Schalk Burgerstraat, Transvaalbuurt

De slaapkamer was zo klein dat er alleen een bed en kast in pasten. En we hadden toen al twee kinderen!

Schalkburgerstraat Schalk Burgerstraat in 2006.

Schalkburgerstraat Schalk Burgerstraat in 2006. Door: Jo Haen - van Langen

Alle rechten voorbehouden

Toen ik in de Schalk Burgerstraat woonde was het huis heel klein: een tweekamer-woning. De slaapkamer was zo klein dat er alleen een bed en kast in pasten. En we hadden toen al twee kinderen, eentje van 2,5 en een van 5 maanden. Ik werkte in een hotel in het centrum, maar ineens schafte het hotel de personeelskantine waar ik werkte af. Zij hadden ook geen ander werk voor me en ik kon gaan. Ik vond het vreselijk om zonder werk te leven, omdat ik altijd iets in de handen wil hebben. Ik had ook geen vrienden waarmee ik de dag door kon brengen. Ik was altijd thuis.

Ik heb me bij arbeidsbureaus laten inschrijven en ging ook verschillende bedrijven langs om werk te vinden, maar zonder resultaat. Ik heb een prima vrouw, zij zorgde dat het huishouden goed liep, dat een maaltijd op tafel kwam en ik bracht elke maand mijn loon thuis. Daarvan kocht mijn vrouw wat nodig is voor het huishouden. Toen ik niet meer werkte begon ik me te bemoeien met het huishouden. Ik wou dat het goed liep en wond me er over op als er rommel op tafel lag. Op een moment had mijn vrouw er genoeg van en zei ze: "Je hebt de hele dag voor jezelf, ga nieuwe vrienden maken!" Maar nieuwe vrienden maken vond ik moeilijk. Toen hebben we besloten om samen zelf iets te beginnen. Mijn vrouw en ik zijn op zoek gegaan naar een wassaloon en vonden er een in de van Woustraat. In totaal ben ik twee maanden werkloos geweest. In november 1993 ben ik samen met een vriend in mijn eigen zaak gaan werken. Ik nog heb nog steeds de wassaloon. Ik ben zelf de baas en ik werk met plezier.

Alle rechten voorbehouden

1774 keer bekeken

4 reacties

Voeg je reactie toe
Redactie

T.a.v. Hanny Stijns Versnel

Je schrijft dat je wil reageren maar het lukt jou niet... !!!!!
Je reageerde toch, dus is het gelukt.

Gr.,
Ron

Hanny stijns versnel

hulp aub

ik wil reageren maar lukt me niet...help svp.

Hans Ridderhof

Wonen in de Schalkburgerstraat

Ik ben in de Pretoriustraat geboren maar na een halfjaar verhuisd naar de Schalkburgerstraat. Op nr.20 naast de poort bij de Kraaipanstraat (nu zijn de nummers veranderd). In 1959 vertrokken, de eerste 10 jaar van m'n leven heb ik een fijne jeugd gehad daar. Veel vriendjes, voetballen op straat, het kon allemaal nog. Ook toen al een volksbuurt waar het leven zich ook op straat afspeelde. Waar nu de Casa 400 staat was allemaal land waar we voetbalden. Op de Willem de Zwijgerschool gezeten bij juf Hoogland en een enthousiaste gymleraar, mr.Hanedoes. Kortom, ik ben inmiddels 62 maar kan nog met plezier terugdenken aan die tijd...

Een bezoeker

verhuisd..

Ik woonde vroeger ook in Schalburgerstraat. I heb daar 12 jaar met plezier gewoont totdat we in 2004 naar engeland ware verhuisd. Ik was toen 14 jaar. Ik had nooit gedacht dat ik Amsterdam zo erg zou missen, maar Amsterdam is egt gewoon zo bijzonder...ook al was er wel heel veel criminaliteit in de buurt. Mijn buurman was vermoord door iemand die in onze buurt woonde, en de kraaipanstraat was ook vol met vreemde mensen. Ik speelde daar altijd omdat die straat zo vol met kinderen was. Schalburgerstraat was gewoon zo doodsaai verlegeken met kraaipanstraat. I kan me nog herrineren dat de kraaipan straat en schalkburgerstraat verweredn verbouwd toen ik ongeveer 9/10 was. We speelden toen altijd in de zand en maakten allemaal nieuwe spelletjes op. Later was het niet meer zo leuk. Bijna iedreen verhuisde uit de kraaipanstraat en schalkburgerstraat en er waren heel weinig kindren over. Rond 3 uur was het ook altijd zo druk op straat met kinderen van de MCO op kraaipanstraat en Pieternieuwland college, waar ik zelf ook naartoe ben geweest. Ik heb gehoord dat de transvaalbuurt wel is verbeterd, maar dat zmoet ik wel met m'n eigen ogen bekijken, want het was soms wel een nachtmerrie om daar te wonen, vooral als je niet bij een groepje hoorde. Voor meisjes is het nog wel ok, maar voor jongens was het heel gevaarlijk. Als je in een groepje zat wist je dat je veilig was, dat niemand ruzie me je zou wille zoeken. Ik kan me nog herrineren dat mijn broertje zo vaak buiten vocht. Niet omdat hij geen vrienden had, want die had hij wel, maar gewoon omdat we niet egt bij een groepje hoorden. Er waren niet veel Pakistaanse families in de buurt, en de families die daar wel woonde waren meestal van plan om naar engeland te verhuize, of waren al verhuisd.
Ook al was het niet allemaal rozengeur en zonneschijn in oost, het was zeker niet saai en gaf je alsnog zo veel leuke spannende herringen. Ik kan nu egt zeggen dat Amsterdam een van de lijpste steden in de wereld is, omdat ik daar nu niet meer woon. (op een goeie manier)