Jeugdliefde is wat grootse betiteling. Maar ze vroeg en kreeg ook aandacht o.a. van mij. Ze heette Bep van voren en Letter van achteren en woonde in de Majubastraat nabij de woning van onze fameuze Piet Keizer van Ajax. Bep Letter, je zou denken dat geeft aanleiding tot een mooie correspondentie. Nee hoor, het werd me nog gemakkelijker gemaakt. Gewoon in de schoolklas.
Na de lagere school " Willem Outshoorn" vreugdevol te hebben afgemaakt kwam voor mij het advies voor verdere opleiding de vierjarige Mulo de "Frankendael" ook in de Meer. Laat ik hier kort over zijn. Dit werd een drama. Niet dat ik het zo heb beleefd doch van huiswerk maken had ik nog nooit gehoord. Bovendien waren andere dingen veel belangrijker zoal voetballen met de eerder genoemde Piet op het Transvaalpleintje.
Mijn moeder, weduwe geworden, zorgde liefdevol voor mij doch was school-technisch niet tot steun.
Het eerstejaars rapport werd dan ook gemarkeerd met een aantal staanders. Een term die ik gebruik omdat het noemen van het cijfer 1 zo pijnlijk klinkt.
Het hoofd der school, de heer van der Laan was dan ook vrij resoluut in zijn niet te ontwijken advies om het maar verder eens te proberen op een driejarige Ulo.
En daar bleek tot mijn grote vreugde en overgaand in bewondering Bep Letter klasgenoot te zijn geworden.
Hoe vertaal je zoiets als jongetje die bijna nog in korte broek naar school ging? Aandacht en heimelijke signalen werden genegeerd. Althans zo voelde het voor mij aan. Toen eenmaal duidelijk werd dat het "niets zou worden" heb ik de vlag gestreken. Bijna letterlijk en figuurlijk. Dit levert het navolgende verhaal op:
Boven de toegang tot de school was heel centraal een vlaggenmast bevestigd. Vrij spontaan en zeker niet doordacht heb ik op goede dag daar de fiets van Bep omhoog getakeld. In die dagen lag een vlag niet voor het oprapen.
Tumult natuurlijk en in no time stond ik op het matje bij de directeur. Zag ik het goed? Toch een spoor van een glimlach bij het aanhoren van het verhaal? Een alternatieve straf viel mij ten deel. In al zijn wijsheid besloot de goede man mij een tweehonderdtal plaatjes van fietsen te laten verzamelen en ergens in te plakken.
Wat te doen? Vraag me niet waar ik het vandaan haalde maar in vervolg op de alternatieve straf heb ik een foto van de start van de tour de France uitgeknipt en als presentatie in een nog maagdelijke rol toiletpapier geplakt. De klassenleraar de heer Scholten was de eerste die het overhandigd kreeg en hilariteit alom. In plaats van de hele rol met fietsafbeeldingen te hebben volgeplakt kwam er na een wikkel al de groepsfoto met fietsen tevoorschijn. Via de directeur werd mij gezegd om als verdere boetedoening maar eens een rondje te doen langs een aantal klaslokalen.
Dit ontaarde in een soort triomftocht wat goed voor mijn zelfvertrouwen bleek want in DIE tijd was ik een erg bedeesd jongetje. DIE heb ik met hoofdletters geschreven omdat dat in het latere leven wel anders is geworden.
De ULO heb ik afgemaakt al was wel intermediair van een familielid nodig -mijn zeer gewaardeerde zwager Wim te Gussinklo die met zijn gezin bij ons in de Cronjestraat inwoonde- om mij in het juiste gareel te brengen.
