Dat leidde tot een ontdekkingsreis binnen de gemeente organen. De top ambtenaren van de dienst Publieke Werken hadden plannen voor grote doorbraken naar de stad, de Wibautstraat was daarin erg belangrijk . De brug tussen de Ceintuurbaan en de Oosterparkbuurt zou een stuk verlegd moeten worden naar het zuiden en ook veel groter uitvallen zodat een brede aanvoerroute zou kruisen met de Wibaustraat.Daar moest dan wel een hele strook huizen voor gesloopt worden.
Dit plan was nooit voorgelegd aan de gemeenteraad en ook de baas van Publieke Werken - wethouder Han Lammers - was niet op de hoogte. Maar de plannen bleken al voorbereid: speculanten zoals v.d. Meijden en Caransa waren getipt over de sloopplannen en hadden al heel wat panden opgekocht. De huizen werden met opzet verwaarloosd zodat sloopvergunningen makkelijker te verkrijgen zouden zijn. De financiering kwam van het Philips Pensioenfonds. Er waren ambtenaren van Publieke Werken die het hier niet mee eens waren , net als ambtenaren van de Dienst Bouw en Woningtoezicht: zij waren een bron van informatie voor de actievoerders.
Huib Riethof en Dick Oosterbaan gingen naar een jaarvergadering van het Philips Pensioenfonds om uit de doeken te doen waar men in investeerde. Huib Riethof vroeg een interpellatie aan in de gemeenteraad over deze kwestie. Han Lammers wilde vooraf een compromis sluiten tussen zijn eigen P.v.d.A fractie en Publieke werken. Hij wilde ook geen ruzie met Caransa. Tijdens een geheime ontmoeting tussen Lammers, Riethof en Caransa - in een café van laatstgenoemde aan het Rembrandtplein - werd er op aangedrongen dat Caransa zijn bezit weer verkocht. Caransa was ontstemd over een weinig vleiend artikel dat in de Volkskrant over hem was verschenen en wilde zijn reputatie niet verder beschadigd zien, stemde uiteindelijk toe om zijn bezit weer door te verkopen. Wat hem overigens geen windeieren legde.
Tijdens de interpellatie in de gemeenteraad zaten mensen van Philips Pensioenfonds op de tribune en er was veel belangstelling van de media. Hoewel de P.v.d A fractie verdeeld was is de motie uiteindelijk wel aangenomen: er werd geen sloopvergunning afgegeven en de woonfunctie van de buurt bleef behouden. Het was een trendbreuk in de Amsterdamse aanpak: wensen van de buurtbewoners gingen een rol spelen. Het was niet meer alleen Publieke Werken dat bepaalde hoe de stadsvernieuwing eruit ging zien.
