Nu ontstaan er ideeën om de nieuwe brug een stukje op te schuiven naar het zuiden en veel breder te maken zodat hij aansluit op het vrijgekomen Willibrordus terrein aan de westkant en de 1e Oosterparkstraat aan de oostkant van de Amstel, Daar moeten dan wel straten voor gesloopt worden aan de oostelijke kant en vervolgens kan er een grote verkeersader komen die van pas komt om een reusachtig hotel te bereiken. Het idee is om een brug te bouwen ongeveer even breed als de Torontobrug ( waar ook huizen voor zijn gesloopt). Zodra deze plannen bekend worden komt de buurt in opstand. Wethouder Lammers doet de toezegging dat de nieuw te bouwen brug op dezelfde plek zal komen en niet breder zal worden dan de oude brug 101. Eigenlijk wordt de brug hiermee een waarborg voor de woonbestemming van de aanliggende straten.
In februari 1972 besluit de gemeenteraad dat voor de hele Weesperzijde strook het “bestemmingsplan wonen” geldt en dat er geen sloopvergunningen worden verleend. Het hotelplan gaat nu definitief niet door en het Pensioenfonds verkoopt alle grond aan een Duitse bank. In juli 73 verkoopt deze bank de grond weer aan de gemeente Amsterdam. Weliswaar worden de hotelplannen losgelaten, maar de gemeentelijke diensten verlenen wel een vergunning om een groot kantoorgebouw met parkeergarage te bouwen, De bouwvergunning wordt in 1975 verleend, dus ruim na de vaststelling van de woonbestemming van het gebied. Dit alles buiten medeweten van het college van B en W. Er doet een verhaal de ronde dat een ambtenaar van Publieke Werken tegen toenmalig Wethouder Lammers heeft gezegd dat wethouders passanten zijn en dat de dienst blijvend is.
Er wordt dus gebouwd aan een kantoorkolos aan de Wibautstraat terwijl middels een kroonbesluit de bouwvergunning geschorst is . Het raadslid Els Agsteribbe houdt een felle rede in de gemeenteraad waarin deze bizarre gang van zaken aan de kaak wordt gesteld en uiteindelijk wordt een commissie van onderzoek ingesteld. In 1977 worden alle toestemmingen vernietigd en komt er een eind aan de plannen voor een Manhattan aan de Wibautstraat.
Het aandeel van de verschillende bewonersgroepen in deze omwenteling is heel groot geweest: zij doen onderzoek bij het Kadaster, zij komen er achter dat speculanten als Caransa en v.d. Meijden miljoenen verdienen aan de verkoop van panden die ‘sloopklaar‘ zijn gemaakt, zij ontdekken dat het Philips Pensioenfonds belegt op basis van voorkennis van niet goedgekeurde plannen, Zij voorzien raadsleden van informatie om tegengas te geven en/of om de pers in te lichten.
Dat is niet altijd goed gegaan, zo heeft toenmalig raadslid Huib Riethof in 1973 een interview gegeven aan de Volkskrant waarbij hij informatie uitlekte over kwesties die de actiegroep nog aan het onderzoeken was. Maar door aanhoudende druk op wethouders en gemeenteraadsleden zijn geheime en onwettige plannen om grote stukken van de buurt te slopen en te vervangen door kantoorkolossen, hotels en vierbaanswegen aan het licht gekomen en uiteindelijk gestuit. Hoewel een flink deel van de Wibautstraat inderdaad bestaat uit kantoren, zijn de aanliggende straten woonstraten gebleven en dat is een niet gering resultaat !
Lees ook:
Bron: Brug 101 ( als en steen dood is, moet je hem vervangen) van William Rothuizen
