Wim Meijer G.v. Aemstelstr.30 tweehoog ongeveer 1965 
" Nel zat in de oorlog al in het verzet, zij kwam in het geweer als zij onrecht zag, zij was een felle vrouw. Mijn oom Wim was meer de organisator, mijn moeder was een van de spreekbuizen van de buurt en heeft wel zes, zeven jaar hoorzittingen voorbereid en bijgewoond. Samen met andere mensen natuurlijk" herinnert Ed zich.
Zelf was Ed ook actief, hij schilderde reclameborden en was dus heel handig in het maken van spandoeken om mee te dragen tijdens demonstraties. Hij herinnert zich speciaal een actie om de Wibautstraat af te sluiten als protest tegen de plannen om daar een brede snelweg van te maken, die moest aansluiten op de IJ-tunnel.
"Op de kruising Ruyschstraat/Wibautstraat hadden we al marktkramen klaar gezet en alle betrokken bewoners hadden we gevraagd met hun auto's een file te vormen vanaf het Prins Bernhardplein tot die blokkade van marktkramen. Natuurlijk kwam er een reuze opstopping en toen konden de spandoeken tevoorschijn komen en konden we overal pamfletten uit delen om het doel van de actie uit te leggen. Uiteraard haalde het de pers en publiciteit had een politieke waarde".
Ruth noemt haar vader Wim "Een rebelse man, eigenlijk was hij te vroeg geboren, hij had Provo moeten worden. Hij was heel betrokken bij de maatschappij. Hij heeft zich opgewerkt van monteur bij Rath en Doodeheefver tot docent techniek en tante Nel heeft zich opgewerkt tot zwemlerares. Dat alles met studie naast hun werk ".
De families woonden een tijd samen in een huis aan de Marcusstraat:
"Mijn tante woonde met haar 2 zonen in de voorkamer en mijn ouders en hun dochters in de achterkamer. Later kregen wij een woning in de Gijsbrecht van Aemstelstraat. We zagen dat de woningen tegenover ons, op de hoek van de Wibautstraat gesloopt werden, het zou het begin moeten zijn van de City vorming, waar woningbouw plaats moest maken voor kantoren en hotels in hoogbouw. Dat speelde zich rond 1969/1970 af. Er was een opslagbedrijf of misschien verhuisbedrijf met de naam "Holland" op een groot terrein en daar zou ook hoogbouw komen. Tante Nel claimde dat zij in onderhandeling ervoor gezorgd heeft dat er tenminste woningen kwamen in de hoogbouw, al hebben anderen haar verweten dat ze de zaak verkwanseld heeft omdat er toch hoogbouw kwam ".
Zowel Ruth als Ed herinneren zich dat er soms hulp uit wat onverwachte hoek kwam. Ed : "Er waren ambtenaren van Stadsontwikkeling die het niet eens waren met het beleid van Cityvorming en die hielpen ons aan informatie, bijvoorbeeld dat er al een voorlopige bouwvergunning was beloofd aan speculanten, buiten de gemeenteraad om. We hebben wel eens onderzoek gedaan of er mensen van Stadsontwikkeling werden omgekocht, maar daar hebben we nooit iets van gevonden. Het was meer zo dat die ambtenaren echt geloofden dat kantoren, snelwegen en hotels Amsterdam ten goede zouden komen, vooral financieel" .
Ruth : "Wij woonden vlak bij mensen die toegang hadden tot Televisie en Radio: de culturele elite. Zij verbonden zich met de buurt en waren ook betrokken bij actiegroepen als "Bouwes wat anders "gericht tegen de plannen van horeca magnaat Nicolaas Bouwes o.a. om het hele Leidseplein op de schop te gooien. Dat is een van de redenen geweest dat inspraak avonden veranderden in overlegorganen en dat de buurt meer voor elkaar kreeg".
