In de jaren zestig woonde mijn nicht Rina in de Marcusstraat. Er was nog niet gerenoveerd in die buurt en de straten en huizen maakten een desolate indruk. Als weduwe ontmoette zij om de hoek op de Weesperzijde een nieuwe liefde: Willem, wonend bij de HVO (Hulp voor Onbehuisden?). Hij had zwart achterovergekamd haar en was stateloos. Hij diende ooit als Nederlander bij het Vreemdelingenlegioen en dan raak je je nationaliteit kwijt.
Willem zat er niet zo mee, zo lang hij maar een fles cognac onder handbereik had, naast zijn leunstoel op de grond. Drinken kon hij als de beste. Ieder spoor van dronkenschap ontbrak als gevolg van zijn jaren bij het Vreemdelingenlegioen. Daar had hij ook goed leren dansen, hetgeen hij graag demonstreerde. Als hij met nicht Rina walste wierp hij zijn onderbenen als openspringende stiletto's ritmisch in de lucht.
Een andere keer, toen de vrouwen uit de huiskamer waren en mijn vader en ik alleen bij hem zaten, onthulde hij ons wat de meisjes van de huishoudschool verderop rekenden voor bepaalde gunsten. Dat wist hij van zijn wandelingetjes in de buurt. Voor een zeker bedrag mocht je 'hem zien' en voor het dubbele mocht je 'er ook in'. Of dat echt waar was weet ik niet. Ik was te jong en te bleu om er op te reageren en ook mijn vader deed er maar het zwijgen toe. We wisten dat de nieuwe vriend van Rina bepaald een man van de wereld was.
