Fina van der Weide
Ik weet nog mei 2004. Mijn kinderen waren 13 en 9, ze hadden het op school over de tweede wereldoorlog gehad. En na een bezoek aan artis met mijn jongste zoon, stonden we op de tramhalte van lijn negen voor de Hollandse Schouwburg.
Het was een paar dagen voor de herdenking en ik zag mijn zoon kijken.
In ene nam ik hem mee en we gingen naar binnen. We liepen door naar het monument en zagen de tulpen langs de wanden.
Hij was erg onder de indruk en ik vertelde hem over de mensen die daar verzameld werden en daarna naar de kampen werden gestuurd.
Er stond een oude man, hij leek te luisteren naar wat ik vertelde.
En soms zag ik hem knikken.
We liepen weer naar de ingang en daar bij de muur met namen bleef mijn jongste verbouwereerd staan. Zoveel mensen zei hij terwijl hij snakte naar adem.
Terwijl hij de namen probeerde te lezen kwam de oude man naast ons staan. Hij wees op een naam en zei tegen mijn kind, kijk zo heet ik. Mijn zoon keek hem aan en zei, maar u bent er nog.
De man knikte en zei, ja dankzij mensen die me hielpen. Ik werd hier vandaan gesmokkeld en werd verborgen bij mensen die me hielpen. Maar zei hij. Mijn vader, mijn moeder en mijn broers en zusjes zijn allemaal omgekomen in de kampen.
Die naam staat voor 34 mensen uit mijn familie, en voor nog veel meer mensen die toevallig ook die naam hadden.
Elke naam staat voor zoveel mensen.
Mijn zoon was er stil van, maar zei na een tijdje. Ik ben blij dat u er nog bent.
De man kuste hem op zijn voorhoofd en zei, ik ben ook blij dat jij er bent. Je mag dit niet vergeten. Daarna knikte hij naar mij en liep weg de Plantage Middenlaan op richting het Wertheimpark.
Wij liepen weer naar de halte en keken hem na.
Mam zei mijn zoon, ik zal het nooit vergeten
Foto's zijn van 3 mei 2017 toen ik de Schouwburg nog eens bezocht
