Klaverjassen.
Het zal rond 1950 geweest zijn dat er voor ons, als pubers in de stad, niet veel te doen was. Na de 2e voorstelling zat er niet veel anders op dan naar huis te gaan. De meeste cafés gingen rond middernacht dicht en daar waren we trouwens ook nog te jong voor als we het geld er al voor hadden. De straat is niet aanlokkelijk genoeg om er veel langer dan nodig rond te hangen. “Chillen” bestaat dan nog niet en de “hangjeugd” moet nog uitgevonden worden.
Dat we in de binnenstad naar de bioscoop gingen was niet zo bijzonder. In 'National' in de Linnaeusstraat draaiden meestal cowboyfilms en in de Bio op de Middenweg waren ze erg streng. Piet Splinter had een jong uiterlijk en viel geregeld door de mand bij een film van boven de 18 jaar. Joop Sauerbreij en ik konden destijds voor ouder doorgaan. Paspoorten of ID-kaarten hadden we niet, Op ons woord of uiterlijk werden we op leeftijd beoordeeld. Het van Swindentheater, toch ook dichtbij, trok ons niet zo erg. De reden waarom weet ik niet meer, maar ik denk dat het te maken had met het publiek dat er kwam. Daarom liepen we liever de binnenstad in.
Na afloop van de film lopen we gevieren, met de handen in de zakken en diep in de kragen gedoken, rond kwart over elf, half twaalf op huis aan.
Wat is er anders voor ons te doen dan ons op te maken voor een potje klaverjassen. De vraag is alleen, waar gaat het gebeuren. Bij Henk Hoppe thuis is geen optie, daar blijven de ouders altijd tot diep in de nacht zitten pimpelen. Bij Piet boven gaat ook niet. Veel te druk daar met al die vrijers van zijn grote zussen. Van Joop weten we dat er oorlog komt als we daar een stap binnen de deur zetten. Bij mij dan maar, een andere mogelijkheid is er niet. Geld voor een spelletje biljart in de kroeg hebben we niet. Alles is al aan de bioscoop uitgegeven.
Zachtjes sluipen we de trappen op. Op drie hoog is het al donker. Mijn ouders liggen meestal om een uur of negen al te bed. Vader heeft het druk met bijklussen om het gezin van het nodige te kunnen voorzien. En Moeder gaat als trouwe echtgenote gewoon met hem mee. Als dieven in de nacht gaan we naar binnen en op kousenvoeten de woonkamer in. Er hoeft geen sleutel in het slot gestoken te worden. Deuren staan in deze tijd gewoon los. En het is niet nodig om mijn vrienden te manen om stil te zijn. We hebben dit al eens eerder gedaan en weten dat Moeder meer sluimert dan slaapt.
In de woonkamer scharen we ons om de tafel en de kaarten worden geschud. Klaverjassen is een spel dat het meest gebezigd wordt en eigenlijk iedereen kent er de spelregels van. Er wordt verwoed gespeeld en af en toe zal een kreet van triomf niet ontbroken zijn, want plotseling komt Moeder de kamer in. In een alles omhullend nachtgewaad en de haren in de war schuift zij een stoel bij en komt bij ons zitten. Maar eerst schuift zij het raam een eindje op om de rook van vele shagjes naar buiten te laten.
Há Moe, hebt u niets te eten? Nee, jongens, maar een kop thee is gauw gemaakt. Met een kaakje erbij en daar moeten jullie het meedoen. En algauw komt dan de grote groene theepot op tafel en worden de kommen volgeschonken. Gezellig toch. Moeder maant met de vinger op de lippen nog tot stilte, want als Vader wakker wordt, is het met kaarten gedaan. Het zal niet de eerste keer zijn dat het spel kaarten in de kachel verdwijnt. Dus stil, jongens, geen overbodig geluid. Zo ging de tijd tot in de kleine uurtjes voorbij met een onschuldig, maar oh zo gezellig vermaak.
Quirinus, februari 2012
OV
