"Speelt u ook piano?" vroeg mevrouw Henrich, mijn overbuurvrouw. Franco, mijn man, en ik waren uitgenodigd voor haar verjaardagsfeest. Haar dochter Willy serveerde, artistiek gekleed in het lang met ruche en kant, iedereen een eigen blad vol lekkere dingen geschakeerd rond een grote taartpunt. Dit vreugdevolle ritueel voltrok zich elk jaar.
Mevrouw Henrich was ooit pianolerares. Onder haar leiding vonden beroemde musici hun weg. Zij woonde in de voorkamer. Daar stond ook de piano, waarop zij nog altijd speelde. Dochter Willy huisde in de achterkamer met haar enige kameraad, haar hondje Tatsje. Het huis was vol herinneringen. Vroeger, toen Willy's man Jules nog leefde, traden zij vaak samen op met zus en zwager. Mevrouw Henrich begeleidde op de piano en Jules speelde gitaar. Zus en zwager hadden prachtige stemmen. En Willy, met haar blonde pijpenkrullen, declameerde haar gedichten, zichzelf begeleidend op een kleine harp.
Mevrouw Henrich stierf op 93 jarige leeftijd. Op haar begrafenis sprak Willy, met hondje Tatsje in haar armen, een herdenkingstoespraak uit en droeg ze voor uit eigen werk. De toehoorders in de aula waren muisstil. Dan verhief Willy haar stem en zei ze dat ze nu ging spreken namens Tatsje. Via de stem van zijn bazin verwoordde de hond zijn leed. Hij blafte eenmaal instemmend. Op de gezichten van de aanwezigen was verbazing en ook bewondering te lezen. Een enkeling huilde.
In het huis van Willy en Tatsje veranderde daarna ogenschijnlijk niets. De voorkamer van 'moeder' bleef onaangeraakt. Het werd een soort heiligdom, je mocht er niet binnengaan. Maar de herinnering moest voor altijd bewaard worden. Daarom schonk Willy, die haar joodse buren in de oorlog had zien wegvoeren, het vooroorlogse voorkamerinterieur van haar moeder aan het Verzetsmuseum. Daar zijn de authentieke meubels nu nog te bezichtigen.
