1912. Op het strand van Zandvoort duwt een man een strandkoets voort richting zee. Het laatste stuk gaat gemakkelijker op het vochtige zand. In gezelschap van mevrouw, haar mama, stapt mijn moeder, toen een jonge juffrouw, uit. Zij heeft een dik tricot, hooggesloten badpak aan met pijpjes tot op kniehoogte. Zij mag even baden en vooral niet bruin worden. Alleen hard werkende arbeiders van het Gooise platteland hebben een gebruind gezicht. Bruin zijn betekent armoede.
2012. Mensen houden nu van de zon. Bruin zijn, liefst over je hele lichaam staat sportief, gezond. Het blitzt. Op zonnige dagen zijn er lange files op de autowegen richting stranden, richting Zandvoort. Bij mooi weer nemen de gelukkigen gauw een dag vrij. Op werkplekken hoor je de klaagzangen van achterblijvers, omdat die plotselinge vrije dag er voor hen niet in zit. Maar na werktijd gaan zij ook zonnen in Flevopark, Frankendael, Oosterpark of op de Ringdijk.
In de Transvaalbuurt gaat de buurvrouw tegenover mij, op III hoog al tussen de middag zonnen. Raam omhoog schuiven en matras op de grond leggen, veronderstel ik. Zij werpt haar benen over de vensterbank om gewoon thuis van de zon te genieten. Vanaf de overkant van de straat vanaf I hoog zie ik omhoogkijkend alleen voeten en haar mooi gevormde benen. Deze laatste tot op kniehoogte. Tijden veranderen. Als ze opstaat zie ik dat ze topless is.
