Op het spatbord staat ‘de Volkskrant’. Waarom?
Elke avond televisie kijken, is saai. Boeken, vooral reisverhalen, lezen, doe ik graag. Heerlijk om met een boek wat te luieren in een van de parken van Amsterdam Oost. Het park Frankendaal met zijn rijke vegetatie is favoriet.
Een paar jaar geleden besloot ik ook een krantenabonnement te nemen. Ken je het nieuws dan hoor je erbij. Of toch liever een weekblad? De Elsevier? Dagblad Trouw komt op proef. Best gezellig. Maar ik zette niet door. Volgt de NRC. Pittig. Maar ik verlengde de periode niet. En zo kabbelde dit plan voort op de rivier van goede voornemens. Ja, het is fijn om in voorjaar of zomer met een boek tussen de snelbinders naar de Amstel te fietsen en daar de voorbijgaande boten te bekijken. Wandelaars met honden spreken elkaar dagelijks, pratend over de laatste nieuwtjes. Mijn fiets was roestig, krakkemikkig en gevaarlijk om op te rijden. Nieuwe fiets kopen? Het kwam er niet van.
In het najaar van 2012 zit ik op internet weer naar de kranten-aanbiedingen te kijken. Door de komst van de social media en door de financiële wereldcrisis verkeren kranten in nood en proberen abonnees te lokken met grote premies. Plots springt er een aanbieding naar voren: ‘Gratis fiets voor studenten’. In de kleine lettertjes staat dat de aanbieding ook telt, met een wat duurder abonnement, voor de gewone burger. Doen? Ja. Vijftien maanden ‘de Volkskrant’ elke lieve ochtend op de mat. Dat wil ik immers. Na lang wachten, wel een maand, komt er een brief: “U kunt uw fiets ophalen op de Spaklerweg”. Trots kom ik thuis met mijn nieuwe fiets. Op het spatbord staat in witte letters “de Volkskrant”. Amsterdam is de stad met de meeste fietsen van de wereld. Nu tel ik weer helemaal mee bij I-AMSTERDAM.