In 2010 kreeg ik borstkanker aan beide borsten. Bestralingen,
chemokuren, hormoon therapie, het was een vreselijk gevecht.
Oma Oud, inmiddels al flink op leeftijd, kreeg via mijn lieve schoonmoeder
veel van dit alles mee.
Ik was inmiddels kaal en voelde me uiteraard super ongelukkig.
Mijn haar weg, mijn wenkbrauwen weg...
Als ik in de spiegel keek zag ik niet meer de vrouw met de lange blonde
lokken, ik moest iets doen!
Oorbellen misschien? Maar ik had geen gaatjes.
In overleg met de oncoloog mocht ik gaatjes laten prikken ondanks infectie
gevaar. Met de instructies van de oncoloog ging ik samen met mijn man
naar de juwelierszaak waar het ontzettend druk was.
De verkoopster begreep gelukkig de instructies en na het gaatjes prikken
stond ik vervolgens vijftien minuten later met een paar kleine oorringetjes en
de groet 'Een fijne Valentijnsdag' buiten. Valentijnsdag? Daarom was het zo
druk in de winkel, Valentijnsdag was ons geheel ontgaan.
Oma Oud had laten weten dat ik namens haar voor een bepaald budget een
paar gouden oorbellen mocht kopen en als het iets duurder was mocht dat
ook.
Samen met mijn man ging ik enkele keren op pad om rond te kijken.
Passen kon natuurlijk niet en bovendien moesten de kleine ringetjes nog zes
weken in mijn oren zitten. Maar op het oog hadden we de keuze al gemaakt!
Oma Oud vroeg of ik al iets leuks had gevonden. Ja, dat had ik, maar ik werd
ineens weer te ziek om ze op te halen. Tot die bewuste middag. We haalden
de oorbellen op en zouden de volgende dag naar oma Oud gaan om samen
de oorbellen in te doen.
Maar 's morgens ging de telefoon, oma Oud was die ochtend overleden.
Natuurlijk zijn we er meteen heen gegaan en ik heb gezegd 'Kijk oma, ik heb
de oorbellen in en ik doe ze alleen uit als het echt moet!'
Zij heeft de oorbellen dus helaas nooit gezien. Ik heb ze op de dag van de
crematie ingedaan en doe ze nooit meer uit!