Glimlach tegen eenzaamheid

Hélène Nolthenius schrijft in haar boek 'Renaissance in mei':  'In geen honderd jaar heeft het zoveel geregend als A.D.1346 .... In Indië weeft de hitte zekere nevels, waaruit een verderfelijke zeewind ontstaat; als die gaat waaien breekt er een ziekte uit …..  als de ‘nevels’ naar Toscane komen ..... . En ze komen. Elk schip dat naar huis komt, brengt ontstellende verhalen uit het oosten mee; en bracht het maar verhalen alléén... ... Helaas.

Niet voor niets kondigde president Rutte op 3 november A.D.2020 aan: twee weken van een gedeeltelijke lockdown, met het doel het aantal besmettingen met covid 19 effectiever te beperken. Zelfs de mogelijkheden tot sociaal contact zijn verder beperkt. Daardoor zijn vanaf 4 november onder meer Tropenmuseum en OBA Linnaeus dicht. Door deze isolatie-plichten ontstaat grotere eenzaamheid. Lichtgewicht aerosolen, vloeistof-druppels, corona-nevels, die we uit- of in- ademen kunnen het virus bevatten. 'Anderhalven', afstand houden, is verantwoordelijkheid dragen voor elkaar. Beperkingen vragen om onderlinge compassie, om een glimlach, een gebaar, een groet.

Judith Gobits van de Tugelaweg schreef een gedicht:

Blij

Ontroering om een liefdevol gebaar,

een toegenegenheid, een woord,

het kleurt de dag nog urenlang,

waar was je, denk ik dan,

waar was je met je glimlach,

met je handgebaar.

De mensen lopen haastig door de straten,

de wind is koud en koud is hun gemoed,

ze zitten in zichzelf gevangen,

geen glimlach komt mij tegemoet

maar binnenin smeult het verlangen

naar veiligheid en warmte.                                    

www.nporadio1.nl/binnenland/23561-sociaal-contact-is-essentieel-vergelijkbaar-met-de-behoefte-aan-water

www.boekmeter.nl/book/15319 over 'Renaissance in mei'

foto commons

wandeling naar Platanenweg/Wibautstraat :

http://www.amsterdamstreetart.com/if-walls-could-speak/