De tweede carriére van oma

Maar oma was niet alleen maar grappig, ze kon ook een ontzettende ‘slabek’ opzetten als iets haar niet aanstond of als ze je niet mocht.  Mijn moeder en oma waren beiden nogal gebekt en absoluut geen vriendinnen van elkaar. Jaren kwamen ze niet bij elkaar over de vloer, terwijl we er om de hoek woonden.

Ik bleef er gewoon komen, want 'de derde' was mijn basis, daar woonden opa en oma en ook mijn vriendjes.

De indrukken die ze op de leerlingen van de kunstnijverheid school had achter gelaten, bleven haar ook na haar pensioen achtervolgen.

Twee oud leerlingen waren bij de radio terecht gekomen en maakten een programma over 'markante mensen’ en herinnerden zich de goed gebekte koffiedame uit hun schooltijd en namen contact op met de vraag of ze oma van tijd tot tijd mochten interviewen voor de radio, nou dat mocht en zo was oma regelmatig op de radio te horen.

Er is helaas maar één opname die me is bijgebleven en als ik het heb beschreven zul je begrijpen waarom juist deze me  is bijgebleven…...mijn oma in optima forma.

Ik was ziek thuis van school en lag in het bed van mijn ouders naar de transistor radio te luisteren. “Oma komt zo op de radio”, zei mijn moeder en dat wilde ik natuurlijk wel horen.De dames van de Radio (die standaard een flesje bessen meenamen) waren weer voor een interview langs geweest en het onderwerp was deze keer ‘de minimode’.

“Wat vind u nou van de minimode mevrouw” vroeg de interviewster aan oma. In onvervalst Amsterdams antwoordde oma “kijk.. ik ben ook jong geweest, die meiden moeten gewoon doen wat ze leuk vinden, maar……als ze bukken en je kijkt ze recht in hun ‘klokhuis’ dan vind ik het echt te kort”.

Ook dát was oma, een volksvrouw met het hart (meestal) op de goede plaats. Natuurlijk is er nog veel meer over haar te vertellen, maar dat is óf te privé, of ik wil deze herinneringen gewoon voor mezelf bewaren.

We hebben haar allemaal lang mogen kennen, ook haar achterkleinkinderen,  en vooral de laatste jaren in ‘haar hotel’, zoals ze het zelf noemde, nog erg van haar mogen genieten. “Je krijgt hier te eten en te drinken, ze houden je huisje schoon en ze doen ook de was voor je, ik hoef helemaal niks meer te doen !”

In november 1998 kregen we een telefoontje met de mededeling dat oma in haar kamer was gevallen en er een einde aan haar veelbewogen leven was gekomen.

De rouwdienst, met alleen maar vrolijke liedjes, was om de hoek van de Egstraat in Betondorp en haar as is uitgestrooid op de ‘Ooster’ tussen Betondorp en de ‘derde’ waar het grootste deel van haar leven zich had afgespeeld.Haar tijd  als jonge vrouw, haar tijd als moeder en haar oude dag als oma lagen allen volledig in Amsterdam Oost en voor mij speelde ze een onuitwisbare rol in ‘mijn geheugen van oost’.

Oma is 96 jaar geworden.

 lees ook:

 Mijn Oma