De expositie werd geopend door Nooshi (Farnosh) Forozesh, algemeen manager van Stichting Meevaart. Ze had het over de Meevaart, dat deze organisatie gedragen wordt door vrijwilligers en voornamelijk faciliterend is en over verbinding en eenzaamheid. Ze zei dat kunst verbindt en niet alleen voor de elite moet zijn. En dat in deze week (van de Eenzaamheid) op meerdere locaties evenementen plaatsvonden met het thema ‘kunst verbindt’.
Daarna kreeg fotografe en bewoonster van Oost, Joke van Vlijmen, het woord en ze bedankte het publiek voor de grote opkomst.
Irene Janze (kunstenares in Oost, bekend van het postzegelparkje hoek Soembawastraat/Niasstraat)) nam naast haar plaats op een stoel.
Robert Pennekamp stelde vervolgens een aantal vragen aan Van Vlijmen over haar fotografie. Bijvoorbeeld waarom ze gekozen had voor het portretteren van 90plussers. Dat was onder andere omdat er weinig aandacht voor deze leeftijdsgroep is. Ze vertelde dat ze mensen fotografeert in hun eigen omgeving met dingen die voor hen belangrijk zijn, zodat de foto een verhaal vertelt, dat ze weinig regisseert maar de geportretteerden wel een glimlach probeert te ontlokken.
Na bloemenhulde door een 90plusser konden we de foto’s bewonderen. In de gang op de eerste etage vroeg ik aan Irene Janze wat haar rol bij deze expositie was. Ze vertelde dat ze samen met Robert Pennekamp deze tentoonstelling georganiseerd had en dat elke maand een kunstenaar, die in Oost woont en/of werkt, zal exposeren in de Meevaart. Zij is samen met andere kunstenaars uit Oost bezig met de voorbereiding van een kunstfestival “Groei Meevaart’ dat plaats zal vinden in september 2019.
Ik bewonderde de portretten aan de muur, boven en beneden. En ik zag veel bekende gezichten, zowel op de portretten als onder de toeschouwers: mensen van het koor, van de kerk, van de buurt, kunstenaars, schrijvers, fotografen, filmers, ouderen en jongeren.
Later besefte ik dat er iets bijzonders aan de hand was: Ik ben veranderd. Mijn leven is veranderd. Door kunst! Liep ik jaren in mezelf gekeerd, onzichtbaar over straat, zat ik depressief en eenzaam thuis. Kunst heeft hier verandering in gebracht. De psychotherapeut liet me mijn nachtmerries schilderen en teruggaan naar mijn jeugd, onder andere op zoek naar datgene wat ik toen leuk vond om te doen: zingen, tekenen, schrijven, fotograferen. Langzamerhand leerde ik de prestatiedruk los te laten en begon ik steeds meer te genieten. Door kunst ga je anders waarnemen, worden je zintuigen geprikkeld, ga je schoonheid zien, krijg je rust. Kunst verandert je relatie tot je omgeving.
Ik leerde nieuwe mensen kennen. En nu voel ik me ‘verbonden’.
Dat kunst verbindt is niet zomaar een moderne loze kreet. Het werkt echt!
