Ik was een jaar of vier. Wij woonden in de Wetbuurt in een tijd, vlak na de oorlog, dat iedereen elkaar aansprak met meneer, mevrouw of juffrouw als je niet getrouwd was, tenzij je bij elkaar op school had gezeten of van kinds af aan in de buurt had gewoond en samen had gespeeld.
Een paar huizen verderop woonde op een bovenhuis een “ouwe jongejuffrouw”, juffrouw Stok. Een wat stijve oudere dame, mager, hoedje op, oude regenjas, tasje onder de arm, die ooit in dat huis op een kamer had gewoond tot de hospita was overleden, of misschien gewoon altijd thuis was gebleven totdat de vader en moeder het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld hadden. Ik was te klein om het te weten. Waar ze van leefde is mij niet bekend. Had ze werkhuizen, een klein beetje geld? In ieder geval, de weelde straalde niet van haar af en de Noodwet Drees moest nog geboren worden.
Op een dag kreeg ik een zuurstok van haar. Heel wat voor een klein meisje dat snoepjes per stuk kreeg. Eén zuurtje uit het trommeltje van Oma. Eén snoepje bij de thee. En nu een hele zuurstok tegelijk. Snoepgoed dat wij thuis kennelijk sabbelstok noemden. Als je er op sabbelde deed je er lekker lang mee.
Op een dag kwam juffrouw Stok weer in zicht en mijn moeder zei:
“Kijk Corrie, dat is die mevrouw van de sabbelstok”.
En ik braaf, zei heel beleefd: “Dag juffrouw Sabbelstok”.
Hoe en of mijn moeder heeft geprobeerd de situatie te redden, weet ik niet.
Ik weet wel dat juffrouw Stok jarenlang niet meer tegen haar heeft gesproken.