Kinderleed
Op een koude zondagmiddag in maart 2016 liep ik in het Amstelkwartier.
Een klein meisje, in gezelschap van haar moeder, liep daar gelukkig te zijn met een witte ballon van de Gamma. Geluk duurt meestal niet zo lang. Opeens schoot de ballon uit haar handen en ging mee met de wind. Veel sneller dan zij kon lopen zweefde hij naar de overkant van de straat. Ik holde er achteraan, want het meisje mocht niet van de stoep en de moeder kon de kinderwagen niet alleen laten staan. Als ik er bijna was vloog de ballon weer op en vooruit. Totdat ik een stap voor hem kon komen. Hebbes! Al hollend schoot mij te binnen dat mij als klein meisje ook zoiets was overkomen.
Het moet omstreeks 1948 geweest zijn. Ik was een jaar of vier. Mijn tante uit Weesp had een prachtige rood-wit-blauwe ballon voor mij meegebracht, gekocht bij de ballonnenkoopman op de Dam. In die tijd, in de eerste jaren na de oorlog, waren ballonnen schaars zoals alles. Je kreeg niet zomaar iets.
Mijn moeder gaf mij een bolletje uitgehaalde mosgroene wol en ik ging met tante naar buiten om de ballon op te laten. Helaas, mijn moeder had er niet aan gedacht dat bolletjes uitgehaalde wol uit losse draden bestaan en daar ging mijn mooie ballon hoger en hoger zijn vrijheid tegemoet. Beneden huilde ik tranen met tuiten.
Mijn geweldige tante ging terug naar de Dam om een nieuwe te kopen. Eerst 10 minuten lopen vanuit de Wetbuurt naar het Amstelstation, dan met tramlijn 5 naar de stad. Ik denk dat het wel anderhalf tot twee uur geduurd heeft voordat ze weer terug kwam met….. een rode ballon. De rood-wit-blauwe waren uitverkocht. Mijn rood-wit- blauwe ballon was veel en veel mooier dan deze. De teleurstelling…… ik weet het nog zo goed.
Ik gaf de Gammaballon terug aan het meisje. Zij leek net zo blij als ik destijds met mijn rood-wit-blauwe was geweest.