Vanmorgen, 8 februari 2018, liep ik met mijn fototoestel door een deel van Jeruzalem. Sinds 1953 ken ik deze buurt vrij goed. Iedere dag liep ik er door of langs als ik vanuit de Wetbuurt naar de Prof. Zeemanschool aan de Lorentzlaan liep. Twee keer per dag heen en terug. Jeruzalem was pas nieuw en nu, zestig jaar later, wordt een groot deel afgebroken en een aantal blokken gerenoveerd.
De De Sitterstraat wordt afgebroken. Er staat een groot hek omheen en het straatnaambord is al verwijderd. Bij het huis op de hoek bij de Pasteurstraat zag ik een ontroerend staaltje levensmoed. Op het keukenraam is een sticker geplakt met de tekst: “Vergeet vandaag niet te lachen”. Dit op je raam plakken in de wetenschap dat je binnenkort gedwongen bent je huis te verlaten. Galgenhumor of blijdschap omdat je naar een ander, misschien beter huis gaat? Buiten voor het raam is een schilderwerkje van een mediterraan stadje neergezet en naast de deur hangt een schilderij van een vuurtoren met uitzicht op zee. Heeft de laatste bewoner dit als afscheidsgroet aan de buurt opgehangen, of hebben de slopers de schilderijen binnen gevonden en ze nog een tijdelijke expositie in de open lucht gegund?
