'Kan ik iets voor u doen? Kan ik u helpen mevrouw?'
'Nee, dank je wel ik kan mij heel goed redden. Ik heb gelukkig geen hulp nodig.'
Zo begon het gesprek nadat ik uit de lage struikjes en de plantenresten kwam aan de rand van een sloot, omdat ik een foto had gemaakt van de winterse tooi van Park Frankendael. Het was licht vriezend weer, een klein beetje nevelig.
Een jongen van Noord-Afrikaanse afkomst was op een van de bankjes gaan zitten. Ik schatte hem tussen de 14 en de 16 jaar. Hij zag er keurig uit en had een flesje blauwe spa in zijn hand.
'Mevrouw, mag ik u iets vragen?'
'Ja, dat mag je wel.'
De jongen had een wat zwaar accent maar zijn woordkeus was goed en uiterst beleefd.
'Mevrouw, houdt u van Wilders'.
'Nee, ik hou niet van Wilders.'
'Maar van Wilders mag ik terug naar mijn land...'
'Als je wilt mag je toch wel terug naar je land daar heb je meneer Wilders niet voor nodig.'
'Mevrouw, vindt u Wilders een aardige man?'
'Nee, ik vind hem een engerd..'
'Mevrouw, ik hou van u.'
Wat verbaasd over dit gesprek wenste ik hem dat hij veel geluk in zijn leven mocht hebben.
'Mevrouw, ik wens u ook veel geluk en dat u nog vele jaren mag leven.'
Wij spraken er nog even over dat we beide niet wisten hoe lang we nog zouden leven. Daarna nam ik afscheid van hem.
