Volgende week is het een jaar geleden dat Mary overleed. Het huis werd ontruimd en vervolgens kwam het bord ‘te koop’ aan het raam te hangen. Het duurde geruime tijd voordat over het verkoopbord een sticker VERKOCHT werd geplakt. Ik heb geen idee wie mijn nieuwe buren zijn. Geen idee wanneer verbouwd of ingehuisd wordt.
Intussen verwildert de prachtige tuin die Mary met zoveel geduld en liefde in veertig jaar tot iets moois had gemaakt. De tuin waar altijd iets bloeide en waar de kleuren per seizoen op elkaar afgestemd waren.
Mary hield haar tuin bij, ook toen zij al ernstig ziek was. Op een krukje. Iedere dag een beetje. Tot het echt niet meer ging. Daarna maaiden buren het gras, zodat het uitzicht op de tuin ook voor Mary prettig bleef.
Dit voorjaar bloeiden de madeliefjes weer rijk. Mary en ik waren het er over eens, dat hoewel in een mooi grasveld geen madeliefjes horen, ze zo vrolijk en echt voorjaar zijn. Als eerste bloeide de winterakoniet, daarna de sneeuwklokjes, de krokussen, de tulpen. Begin april stond de kleine, hagelwitte, stervormige magnolia in stralende bloei. Zoals altijd, rond Mary’s verjaardag. Daarna de paarse rododendron, de zalmkleurige azalea. De hard roze roos komt nog net boven de struiken uit, die ik in de loop der jaren groot heb zien worden. Nu, aan het begin van de zomer, schiet overal op willekeurige plaatsen het vingerhoedskruid om hoog. Hier en daar staat nog een akelei en in de kamperfoelie zwellen de knoppen om op een zwoele zomeravond bedwelmend te geuren.
Wat zal er met de eens zo mooie tuin gebeuren? Wordt hij met veel liefde weer in het gareel gebracht of wordt hij, zoals bij veel nieuwe buren, gedegradeerd tot een klein strookje groen en voor de rest steen waar alleen nog de hogedrukspuit aan te pas komt?
De tijd zal het leren.
