Zo’n dertig- vijfendertig jaar geleden had ik een druk bestaan. Mijn lichaam wilde daaraan niet altijd meewerken. Het gevolg was hoofdpijn, spierpijn en andere ongemakken op allerlei plaatsen in mijn lijf. Misschien dat yoga uitkomst kon bieden. Eén avond per week, meer tijd en geld had ik er niet aan te besteden om alle spanning te leren uitbannen.
De les, iedere maandagavond in een daarvoor ingericht souterrain aan de Linnaeusparkweg, werd altijd besloten met een ontspanningsoefening, soms met een geleide meditatie. Zo ook op die avond.
We lagen uitgestrekt en uitgevloerd op ons matje. Op de rug, armen ontspannen langs het lijf, handpalmen naar boven gekeerd, ogen dicht.
R u s t i g en b e w u s t ademhalen.
‘Stel je nu een bloem voor’, zei de yoga-docente, ‘een bloem die je mooi vindt, die je aanspreekt. Concentreer je op dat beeld en hou dat beeld vast. Dat was geen probleem. Ik haalde mij die prachtige, stralende bloem voor de geest en werd er rustig en blij van.
De goeroe ging verder: ‘Stel je nu voor dat je deze bloem gaat geven aan iemand bij wie je iets goed te maken hebt.
Ik schoot met een lach uit mijn concentratie, niet meer bij machte in de concentratie terug te keren.
Stel je toch voor dat je bij iemand, met wie je iets goed te maken hebt aankomt met een paardenbloem. Zo’n prachtige, goudgele, stralende paardenbloem. Wat zou de reactie zijn…..
Nog steeds vind ik paardenbloemen prachtig!