Bloembollen en Suikerbieten

Mijn vader had op school een leerling die kwam van een grote bloembollenkweker. Elk jaar kreeg hij van die jongen een selectie bloembollen voor ons tuintje op het Linnaeushof. Dat waren echt prachtige bloemen, papegaai tulpen bijvoorbeeld.

Maar tijdens de oorlog werd er bij ons aangebeld en stond er een man voor de deur met een twee grote zakken bloembollen. Mijn moeder vroeg zich af wat ze met al die bollen aanmoest. We hadden maar een klein zakdoektuintje. Dat vertelde ze die man dan ook en of het misschien een vergissing was. Moest hij niet bij de plantsoenendienst zijn? Nee hoor, antwoordde hij, ze zijn echt voor u en morgen komt er iemand die het allemaal komt uitleggen. Die kwam inderdaad en vertelde mijn moeder hoe ze die bollen kon gebruiken voor een maaltijd. Je moest natuurlijk eerste de bruine schil er afhalen en daarna het voetje er af. Daarna doormidden snijden en de kleine tulp bijvoorbeeld eruit snijden. Blijkbaar kon je die niet eten. Daarna kon je de tulpen gewoon koken, net als aardappelen. Lekker was het niet, maar het was wel zetmeel. Je kon er eventueel nog wat peper op doen om het wat smaak te geven. Maar niet iedereen had nog peper. Mijn moeder kon er helemaal niet tegen, die vond het echt niet lekker. Maar wij hebben het wel gegeten.

Suikerbieten werden behandeld als een soort selderijknol. Eerst schillen en dan in stukken snijden. Raspen ging niet goed, want zo'n suikerbiet is veel harder dan een selderijknol. Echt veel heb ik het niet gegeten. Koken deden we op een gegeven moment op een noodkacheltje. Dat moest op een plek waar het 'kon trekken', bij een schoorsteen bijvoorbeeld. Je moest ook nog eens rekening houden met de windrichting. Kwam de wind uit de verkeerde richting, dan trok het niet. Mijn vader ging dan eerst in de tuin kijken hoe de wind stond.

TERUG NAAR DE INHOUDSOPGAVE