Frits Slicht
Toen ik in de tweede klas kwam, na de schoolvakantie, waren de Joodse medeleerlingen er niet meer. De Joodse leraren waren er al langer niet meer, die waren al eerder van school verwijderd, ontslagen. Ik was misschien wel jong, maar ook mij waren de borden wel opgevallen met al die teksten als 'Verboden voor Joden'. Het gebeurde met kleine beetjes, heel gedoseerd, heel laag eigenlijk. Ze mochten eigenlijk allemaal niks meer na verloop van tijd. Zo kregen ook de straten en pleinen e.d. allemaal een niet-Joodse naam. De Sarphatistraat werd toen Muiderschans, de Joseph Israëlskade werd de Jan Tooropkade en het Sarphatipark werd Bollandpark.
Concertgebouw 1944. Concertgebouw met verdedigingsbunker die deel uitmaakte van de Ortskommandantur (1944). Bron: Geheugen van Nederland. 
Ik weet ook nog van het Concertgebouw, daar werden de namen van de Joodse componisten en musici over geplakt. Mahler en Rubinstein werden over geplakt in het blauw. Ik ben er met een schoolconcert geweest en toen zag ik het, kleinzielig eigenlijk!
Geraffineerde rotmentaliteit eigenlijk. Verzet was er wel (de Februaristaking in 1941 bijvoorbeeld) maar beperkt, want er was toch ook veel angst.
Met de medeleerlingen had ik buiten school niet veel contact. Dus ook niet met de Joodse meisjes en jongens uit mijn klas. We woonden ook niet direct bij elkaar in de buurt volgens mij.