De Anthonie van Diemenschool was een degelijke school. Niet teveel fratsen. En het was een familieschool. Zoveel mogelijk gezelligheid in de klassen. Als leerkracht kende je van elk leerjaar de leerdoelen die je met je groep moest halen. Kom daar nu maar eens om. In latere jaren legden de overheden zoveel taken bij de leerkracht, dat je aan onderwijs geven vaak niet meer toekwam. Geschiedenis verdween zoetjesaan uit het lespakket. Het werd meer opvoeden dan leren. Ik kan daar over meepraten, omdat ik na de Anthonie van Diemenschool nog twintig jaar op de gefuseerde Albert Schweitzer- en Anthonie van Diemen heb gewerkt. In alle 40 jaren als onderwijzer heb ik nooit een leerling(e) laten zitten. Nam elke leerling mee naar de volgende groep en hield de groepen zo bij elkaar. Met wat extra aandacht werkte elke leerling naar beste kunnen en meer kon je van hem/haar niet verwachten. Je kunt niet meer dan je best doen, nietwaar? Ik denk met veel plezier terug aan de jaren op de Anthonie van Diemen.
Oorlogsjaren
Bij de fusie en het opruimen van ons gebouw vond ik in kast 28 (tussenverdieping tegenover het handenarbeidhok) een oud archief van onze school. Het was het archief over de oorlogsjaren met bevelen van het Duitse gezag jegens onze Joodse leerlingen. Met officiele stempels en al. Een leerlinglijsten met namen van leerlingen van Joodse komaf en de dingen die deze kinderen niet meer mochten. Niet in het Flevopark komen, niet zwemmen, niet gymmen, niet op openbare bankjes zitten buiten... enz. Ik denk nog vaak aan die kinderen, die ik niet gekend heb, maar die bij razzia’s op de plaats van achter de school zijn afgevoerd en nooit meer zijn teruggekomen. Dan word ik nu nog woest. Zwarte bladzijden uit onze geschiedenis. Helaas heeft iemand in zijn opruimwoede dit archief weggegooid. Daar was ik niet bij. Eeuwig zonde! Op het verlaagde plafond boven de gang stond ook nog een oude filmprojector (16 mm), verstopt voor de Duitse overheersing. Die is naar een museum gegaan.
Eerste les
Sta je op vrijdag nog als sergeantje voor de troepen van de Koninklijke Luchtmacht, sta je op maandag voor een klas vol kinderen op een lagere school. Met weinig of geen ervaring. Je krijgt even de neiging uit het schoolraam te springen, maar merkt al gauw dat die kinderen niet uit zijn op je ondergang. De eerste dag houden ze zich ook gedeisd. Noemen we dat niet “de kat uit de boom kijken?” De dagen erna komen de schatjes wat los en wordt het rumoeriger in je klas. Hoe krijg je ze stil? Niet verder vertellen.... je zet de knop van de thermostaat van je grijze gaskachel in je klas op 24 graden. Het wordt lekker warm binnen. De kinderen worden wat rozig en ook rustig! En zelf ga je af en toe even de gang op om een luchtje te scheppen. Zo regelde ik dus in het begin met hulp van de thermostaat de orde in mijn klas. Dit noemen ze nou kindermishandeling. Gemeen hoor! Om jullie gerustheid weg te nemen...het gaat goed met die leerlingen.
Vlughtige Begroetinghe
De meeste leerlingen komen later goed terecht. Mede dank zijn de opvoeding die zij toen van thuis meekregen. Met dank aan de ouders van toen. Maar soms ging het wel eens mis..... Midden jaren zeventig reed ik op mijn beroemde brommertje na schooltijd vanuit onze school richting huis in Amsterdam-west. Op de Sarphatistraat werd ik opgeschrikt door een hels kabaal. Geschreeuw van mensen op het trottoir. Uit het gebouw van de Amro-bank rende een in het zwart geklede figuur richting de overkant. Een groot pistool in zijn hand. Ik kon de figuur nog maar net ontwijken. Vlak voor mijn piepende voorwiel stopte de rover, keek me in een luttele seconde aan en riep: Ha meester Rob. Daarna rende hij verder naar de overkant en verdween achter de huizen van het Oosteinde. Wie het was? Vertel ik jullie niet. Weet wel dat hij gepakt is.
---------------------------------------
Om terug te keren naar de Anthonie van Diemenschool in de rubriek 'Mijn schooljeugd', klik op Anthonie van Diemenschool .
Eventuele reacties in die rubriek plaatsen.