Mijn ouders hadden geen gelukkig huwelijk, mijn moeder heb ik nooit zien lachen. Ook nooit zien koken trouwens, dat deed m’n oudste zus. Mijn moeder was altijd weg, naar het Waterlooplein, mijn vader vluchtte naar zijn moestuintje bij de Oosterringdijk, bij het huidige Science Park.
Mijn moeder was al 46 toen ik geboren werd, in de Hongerwinter van ’44, op de Arntzeniusweg. Geen beste tijd. Ook later niet, mijn ouders hadden weinig aandacht voor mij. We waren thuis met z’n tienen.
Mijn ouders kenden elkaar uit een dorpje in Drenthe, Odoorn, ik ben er een paar jaar geleden nog geweest. Een klein dorp met een grote kerk een paar winkels, niets bijzonders. Mijn vader is zijn werkende leven begonnen met het afgraven van het veen. Via avondstudies heeft hij zich opgewerkt tot hoofdinspecteur bij de belastingrecherche in Leeuwarden.
Al voor de oorlog zijn mijn ouders vanwege zijn werk in Watergraafsmeer komen wonen. Een goede baan, financiële zorgen waren er niet. Toch deden we nooit iets leuks. Nooit op vakantie, alleen af en toe naar familie. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een cadeautje voor mijn verjaardag heb gekregen. Wel kreeg ik een keer een tafelvoetbalspel van mijn moeder. Opeens ! In maart. Voor mijn verjaardag. Die viel in november…
Dat tafelvoetbalspel had ik in de etalage zien staan van de winkel op de hoek van de Hogeweg/Bredeweg. ‘Dat zou ik wel willen hebben’ , had ik tegen mijn moeder gezegd. En dat heeft ze uiteindelijk gekocht.‘Dan komen er misschien wat vriendjes,’ zei ze. En die kwamen inderdaad, even dan, want school was voor mij een ramp. Op de Hogewegschool werd ik erg gepest. Vooral door die ene jongen die op de Anna Hoeve woonde. Een tijd geleden kwam ik hem toevallig tegen, hij herkende me niet. Ik hem wel.