Mijn vriendin Letty uit de Vrolikstraat heeft een Duitse vriend. Na een periode van heen en weer reizen, besluiten zij om te gaan samenwonen in Duitsland. Dat is een hele stap voor Letty. Zij wil de weg terug nog niet helemaal afsluiten. Mijn vriend Ton mag daarom in haar woning gaan wonen. Hij woont nu op een kamer in de Transvaalstraat.
De woning is volledig uitgewoond en onderkomen. Er is zo vaak ingebroken dat de achterdeur, rondom het slot, zwaar beschadigd is. Er is een open sleuf ontstaan waardoor je naar buiten kunt kijken. De huiseigenaar heeft tientallen jaren niets meer aan onderhoud gedaan. De bewoners ook niet.
We waren een keer bij Letty op verjaardagsvisite toen er opeens, midden uit het plafond, een muis naar beneden viel, midden tussen de visite in. De muis had zich een gat gegeten door het plafond van zachtboard. Dat gat is er nog altijd, als een opengevouwen stuk papier. De standleiding, waar alle gootsteenafvoerpijpen van de drie bovengelegen woningen op uit komen, is stuk. Er sijpelen water en niet nader geïdentificeerde insecten uit. De wc-pot staat scheef, doordat de negentig centimeter brede vloer een verval heeft van vijftien centimeter. Elektriciteitsdraden in de keuken hangen los. Het ruikt muf.
Wie de eigenaar van de woning is, is niet bekend. De contactpersoon is iemand in Groningen. Die man is niet meer bereikbaar. Het gerucht gaat dat de gemeente Amsterdam de woning heeft gekocht. Dat is een voordeel. Door de overgang van de ene naar de andere eigenaar is het is niet duidelijk wie de officiële huurder is. Dat betekent dat Ton gedoogd wordt en later een huurcontact krijgt.
We hebben gehoord dat de Gemeente de meest ernstige gebreken herstelt. Als we gaan bellen komt inderdaad iemand van Bouw en Woningtoezicht de boel inspecteren. Hij laat de standleiding en de wc repareren.
We gaan zelf aan de slag om de rest op te ruimen en provisorisch op te knappen. Terwijl we bezig zijn, hoor ik ergens water naar beneden kletteren. Ik loop naar buiten om kijken waar het geluid vandaan komt. Boven zie ik het tuitje van een centrifuge over de rand van het balkon steken. Een van de bovenburen centrifugeert en loost het water gewoon op het terras. Als ik enkele krachttermen naar boven schreeuw, hoor ik een buurvrouw sorry roepen.
Later verzamelen wij in de tuin twintig zakken met afval. Dat hebben bovenburen in de afgelopen maanden in de verwaarloosde tuin gegooid. De komende maanden rennen we steeds naar buiten omdat iemand van boven weer iets in de tuin gooit. Met stemverheffing roepen en mopperen we op onze nieuwe buren. Als zij door krijgen dat wij de tuinen netjes willen houden, werken ze mee. Het afval wordt langzamerhand steeds minder.
