“U staat op de wachtlijst voor een woning. Kunt u meteen verhuizen?” De medewerker van de woningbouwvereniging belde mij op met deze vraag. “Wij hebben misschien een woning in de Vrolikstraat voor u. Wij moeten morgen iemand ontruimen, maar willen het huis meteen weer laten bewonen.” Dat was in februari 1988.
De Vrolikstraat was geen aantrekkelijke straat: lang, winderig en met veel zwerfvuil. De straatlantaarns hingen aan kabels boven de weg. ‘s Avonds waren de trottoirs donker. Als het waaide, zorgden de heen en weer zwaaiende lampen voor een sinister licht.
Mijn vriend – de vader van mijn zoon – woonde al in die straat, op de begane grond. Zijn woning had een heerlijke tuin. Ideaal voor een kind. Wij wilden niet samenwonen, maar dicht bij elkaar zou wel fijn zijn. Ikzelf woonde in een woning in de Pijp die te klein en te onhandig was. Een grotere woning in een minder gezellige straat was een beter alternatief.
Mijn antwoord aan de woningbouwvereniging was dat ik meteen kon verhuizen.
De man die uit de woning werd gezet, was een voormalige zwerver. Hij had het huis bewoond alsof het een brug was. Ik denk niet dat hij er ooit had schoongemaakt. De voorkamer had op de vloer een grote, beschimmelde vochtplek. Er lag een tuinslang die was aangesloten op de kraan in de douche. In de douche was geen licht. Waarschijnlijk daarom is de man in de voorkamer gaan douchen. In de achterkamer was een ruit in het kozijn aangebracht die zeker drie centimeter te kort was. De woning had hierdoor geen gebrek aan ventilatie.
De mannen van de woningbouwvereniging wilden de douche repareren en ook nog wel een latje slaan voor de te kleine ruit, maar meer moest ik niet vragen. Ik mocht blij zijn dat ik het huis kreeg. Met familie en vrienden hebben we het huis schoongemaakt en opgeknapt.