Stadsstrandje

Een paar dagen later brengt Het Parool de boodschap. Een tijdelijk
stadsstrandje. Cadeautje van de deelraad en de projectontwikkelaar van het Polderweggebied aan de buurtbewoners.

Een ijzeren geraamte wordt neergezet. Steeds meer fietsen worden eraan gelast. Kunstenaar Pappa Adema heeft een toegangspoort bedacht waaraan afgedankte fietsen komen te hangen. De poort wordt steeds voller. Opeens ligt het werk stil, om langzamerhand weer onttakeld te worden. Bouw-en Woningtoezicht vindt het niet goed gefundeerd, te gevaarlijk, afgekeurd. Einde kunstwerk.

Met groot materieel wordt de grond geëgaliseerd en afgedekt met plastic.
Daaroverheen komt een laag zand van 75 cm. Er mag niet diep geschept
worden, de grond is vervuild. Het terrein is niet toegankelijk en nog niet
officieel geopend.
Intussen nadert de herfst. Wie heeft er dan iets aan een tijdelijk strandje? Het wordt duidelijk dat in de Ringvaart niet mag worden gebaad. Om de hele
zandbak staat een hek, behalve bij het water. Gevaarlijk voor spelende
kinderen.
Eind september wordt een grote feesttent neergezet voor de officiële opening,
Buurtbewoners zijn, voor zover ik weet, niet uitgenodigd. Inmiddels is het geen weer meer voor het strandje.

De deelraad heeft in zijn wijsheid besloten dat er een horecagelegenheid op
het terrein moet komen. Daar zit de buurt niet op te wachten.
Door aanvullende eisen haakt de kandidaat uitbater in maart 2012 af. Hij stelt
de deelraad aansprakelijk voor een deel van de reeds door hem gemaakte
kosten. De deelraad neemt uiteindelijk het advies van de Gemeentelijke
Ombudsman over en vergoedt € 22.000 aan de horecaondernemer.
De geldverslindende zandbak is nooit gebruikt. Het hek bleef gesloten en het
terrein werd opslag voor bouwmaterialen. Op een klein hoekje aan het
Paradijsplein kwam een tijdelijke bibliotheek.
Nu worden er huizen gebouwd.
Dag strandje, dag belastinggeld. De rest wordt wel verdisconteerd in de
huizenprijzen.