De bruggen van het Galileïplantsoen.

De ontstaansgeschiedenis van de Watergraafsmeer is heel anders dan van andere dorpen. Er werd ook nooit over het ‘dorp’ Watergraafsmeer gesproken.
Op de kavels in de nieuwe polder werden na de drooglegging in 1629 lusthoven, hofsteden en pleziertuinen aangelegd. Bestemd voor verblijf in de zomermaanden van rijke en beter gesitueerde Amsterdammers.

Naar men beweert heeft Amsterdam na de annexatie besloten dat het nieuwe Galileïplantsoen het royale middelpunt van de Watergraafmeer moest worden, omdat een dorpsplein ontbrak. Daartoe werden in 1928 vier stenen bruggen
aangelegd over de Molenwetering. Het plantsoen moest afgesloten worden met links het Verenigingsgebouw van het Apostolisch Genootschap ontworpen door Cornelis Kruyswijk en recht voor de vijver, die ontstaan is door de haakse bocht in de Molenwetering, een woningencomplex dat uitzicht biedt over het hele plantsoen.

De Archimedesweg, het Galileïplantsoen en het Archimedesplantsoen zijn door brug 336 en 337 onverbrekelijk met elkaar verbonden. Een naam hebben ze (nog) niet. Brug 235 ligt in de Linnaeusparkweg en brug 335, die inmiddels Jaap
Kruizingabrug heet, ligt voor de Radioweg. Deze bakstenen bruggen zijn in Amsterdamse School stijl gebouwd. Ze lijken op elkaar en zijn allemaal anders.
Allemaal even mooi en eenvoudig. Allemaal met veel achterstallig onderhoud en allemaal, het kan niet anders, ontworpen door architect Piet Kramer hoofd Afdeling Publieke Werken van de gemeente Amsterdam.

Ronde bakstenen leuningen en incrustaties, afwerkingen op de hoeken en rond de duikers van graniet. Op de leuningen van brug 335, -36 en -37 smeedijzeren hekjes. Bij alle bruggen is het metselwerk, soms erg, beschadigd en het smeedwerk roest.

Deze mooie, stijlvolle bruggen verdienen een beter lot.