“Buurvrouw, buurvrouw, kunt u mij helpen? Ik ben opgesloten.” Mijn bejaarde bovenbuurvrouw, mevrouw Sontag, staat op haar balkon en roept mij met een onvaste stem. Zij ziet mij zitten in de tuin onder de appelbomen. Het is een warme zomerdag aan het einde van de jaren tachtig in de Vrolikstraat. Veel buren zijn met vakantie. Ik geniet van de rust. Ik sta op en vraag wat er aan de hand is. “Ik krijg de deur niet open, ze hebben mij opgesloten. Kunt u naar boven komen?”
Ik loop naar de straat en bel bij haar aan. Zij komt naar buiten op het kleine Frans balkonnetje. Ze gooit de sleutels naar beneden. Bovengekomen draai ik het slot gemakkelijk open. De buurvrouw is blij dat ik haar kom “redden”. Zij vraagt of ik een kopje thee wil . Dat wil ik.
Zij vertelt dat haar ouders de eerste bewoners van mijn huis waren. Haar vader heeft nog de appelbomen geplant. Ik wist wel dat de bomen oud waren, maar als het verhaal van de mevrouw Sontag klopt, zijn ze in het begin van de twintigste eeuw geplant. Ze hebben dan al tachtig jaar lang de geschiedenissen van de bewoners meegemaakt, zoals het noodlottige verhaal van de Joodse buren die in de oorlog zijn weggevoerd en nooit meer zijn teruggekeerd. Ze hebben de geesten gezien van de mevrouw die vóór de renovatie het huis bewoonde. De bomen hebben plaats geboden aan de duiven van Theo, die in de jaren zeventig met Letty in de Vrolikstraat woonde. Ze hebben een verpleegster zien ploeteren met behang en verf. Nu versieren ze ieder jaar met hun bloesem de tuin ter ere van de verjaardag van mijn zoon.
Later hoor ik van een thuiszorgmedewerkster dat mevrouw Sontag elke zomer opgesloten raakt en in paniek om hulp roept. Ze is eenzaam als haar hulp op vakantie is. Daarom ga ik opnieuw bij haar op bezoek. Ik drink weer een kopje thee. Ik hoop op meer verhalen over haar geschiedenis in de Vrolikstraat. Die verhalen zijn echter verborgen in haar geheugen, wat overblijft zijn haar klachten en haar klagen. Ik hoop dat ik later zelf niet te veel zal klagen. Ik wil niet opgesloten raken.