"Mijn oma, mevrouw Garthoff-Deden, woonde met haar man en 9 kinderen in de Vrolikstraat 188 huis. In die tijd was noch de Populierenweg, noch de spoordijk gebouwd. Vanuit de achtertuin keek je uit op de spoorlijn vanaf het Weesperpoortstation. Omstreeks 1938 overleed mijn opa, werkzaam in de Oostelijke havens en bleef mijn oma achter met 9 kinderen. Vermoedelijk kreeg ze naast een weduwepensioen geld van de kerk en haar familie om van te leven en de oudste kinderen verdienden zelf al.
Zo ook mijn moeder die op 14 jarige leeftijd intern ging bij de nonnen in het O.L.V.G. om te werken in de huishoudelijke dienst. Dat was in 1933. Ze kreeg een uniform en kost en inwoning en als er dan nog geld overbleef ging dat naar haar ouderlijk gezin. Mijn moeder vertelde dat de nonnen erg streng waren en dat er veel toezicht op de meisjes werd gehouden, die overigens van heinde en verre kwamen om in het O.L.V.G. te werken. Zo had mijn moeder een vriendin die uit Erp in Brabant kwam, daar heeft ze later altijd contact mee gehouden.
Hun uitje was de zondagse kerkgang naar de St. Nicolaaskerk bij het Centraal Station, lopend heen en weer. Hoewel mijn moeders' familie vlak bij het ziekenhuis woonde, mocht ze maar 1x in de 2 weken naar huis, net als de andere meisjes.
Het was voor mijn oma een geluk dat ze naast haar 3 ongehuwde zussen en haar vader woonde, die hielpen mee om het gezin draaiende te houden. Tante Thea was een echte 'juffrouw', ze werkte op een kantoor, Tante Cor en tante Ciska waren thuis. Tante Cor droeg een pruik, die ze wel eens achterstevoren opzette.
In 1943 werd pastoor Gushoven, die aan het O.L.V.G. verbonden was, benoemd op Texel waar hij nog een huishoudelijke hulp nodig had. Hij kende de gezinssituatie van mijn moeder en heeft haar meegevraagd. Ze ging graag mee, het was oorlog, op Texel was het veiliger. Ze kreeg een eigen kamer, en veel meer vrijheid. In die tijd heeft ze mijn vader leren kennen en zijn ze verloofd. In 1946 zijn ze getrouwd en ze is altijd op Texel blijven wonen. Ze heeft 5 kinderen gekregen waarvan ik de jongste ben.
Mijn moeder heeft nooit heimwee gehad naar Amsterdam. Ze ging wel, als dat kon, naar Amsterdam. Dat was toen nog een hele reis, de boot voer nog vanaf Oudeschild en deed er ruim 3 kwartier over, dan de trein van Den Helder naar Amsterdam. Die ging ook nog niet zo snel als hij nu gaat. Wat je nu in een paar uur doet, daar deed je toen bijna een halve dag over.
Mijn 2 oudste broers gingen in hun lagere schooltijd in de zomervakantie wel naar oma in de stad. Dat was eind 50'er jaren. Ze werden dan door mijn vader naar Den Helder gebracht en op de trein gezet, mijn oom kwam ze dan op het Centraal Station van de trein halen en dan gingen ze met de tram naar Oost. Mijn oom die nog thuis woonde ging dan met ze de stad in en naar Artis.
Ik herinner me bezoeken in de zomervakantie met mijn moeder en mijn jongste broers. Dan mochten we alleen buiten spelen, naar het park en op het Kastanjeplein, zwemmen in het Sportfondsenbad. Ik herinner me de winkeltjes in de straat, een melkboer en een kruidenier, ook de winkels op het Beukenplein. Dat was voor mijn gevoel al 'ver'. Een tante woonde nog verder, in de Retiefstraat, dan moesten we onder het viaduct door, helemaal naar de andere kant van het spoor!
Hierdoor ben ik verknocht geraakt aan de buurt, het was eigenlijk een klein dorp.
Mijn oma is tot vlak voor haar dood in 1978 in de Vrolikstraat blijven wonen. Als ik langs haar oude huis rijd, zeg ik altijd even in mezelf; “Hallo oma!” ".
