Tranen in de ogen

Verteller: Joop Rijkenborgh
Transvaalbuurt

In het jaar 2000 sta ik weer op de plek waar de bevrijders de stad binnenreden.

Dakota Overvliegende Dakota's waren het eerste teken van de bevrijders!

Dakota Overvliegende Dakota's waren het eerste teken van de bevrijders!

Alle rechten voorbehouden

Ik herinner me dat ik op het Krugerplein aan het spelen was toen ik plotseling een vreselijk geronk hoorde. Ik trilde over mijn hele lijf van de schrik. Er vloog een Dakota enkele meters over de huizen... Het waren de bevrijders!!!

De bevrijdingstoestellen dropten voedselpakketten voor de uitgehongerde bevolking. Ik heb de droppings niet zien gebeuren, maar weet nog goed dat het voedsel in blikken met een ronde klem deksel zat. De blikken waar groot, circa veertig centimeter hoog en dertig centimeter breed. Jongens die een aantal lege blikken hadden, bevestigden ze aan elkaar en maakten er vlotten van. Ik weet nog dat een van hen dat niet zo goed had gedaan en in het water van de Ringdijk belandde vlakbij het kippebruggetje. Dat gele bruggetje bestaat niet meer. Je keek toentertijd over weilanden heen, met boerenslootjes en enkele huizen. Boerderij ‘De Eenhoorn’ was toen ook een echte boerderij met kippen, koeien en paarden. Het bruggetje was bij de Schalk Burgerstraat en is nu een brede brug die overgaat in de Nobelweg.

Waar nu de uitvalsweg naar het Gooi is, bij het Amstelstation, daar verbranden de mensen klein Duits materieel, koppels, gasmaskers enzovoort. De oorlog was voorbij!!!

Nu pas, al die jaren later, besef ik pas goed dat ik de oorlog in de Transvaalbuurt vooral heb overleefd omdat ik geen Jood was, maar toevallig Katholiek. In het jaar 2000 sta ik weer op de plek waar de bevrijders de stad binnenreden. Het is 5 mei en ik sta bij de Berlagebrug de oude gediende bevrijders van de stad toe te juichen. Na zoveel jaren kan ik enkele van hen de hand schudden en hen bedanken voor wat zij en hun omgekomen kameraden voor ons hebben betekend. Bij hen en bij mij, na al die jaren, stonden tranen in de ogen.

Alle rechten voorbehouden

2275 keer bekeken

5 reacties

Voeg je reactie toe
Nel Hoogvliet

Tranen in de ogen

 

Ook mijn vader was een Canadese bevrijder. Daar ben ik trots op.

Op mijn 50e jaar heb ik hem voor het eerst ontmoet.

Het was of ik thuis kwam, na 38 jaar zoeken.

 

Ik heb maar 3 jaar van hem genoten,  maar ging wel 2 á 3 keer per jaar naar Canada om hem op te zoeken.

Ik heb ook zijn Urn mee genomen naar huis, dus is hij toch weer terug in Holland.

 

Nel Hoogvliet

Ann Killens

Tranen in de ogen

 

Ik kan me die dag ook nog zo goed herinneren . Ik stond met mijn moeder op de Berlagebrug. Ik was pas 5 jaar. Het eerste wat over de brug kwam was een jeep en toen natuurlijk al de rest van het cordon. Heel veel later hier in Canada ontmoette ik een Veteraan in het verpleeghuis waar ik werkte. Ik vroeg hem of hij ook in Holland geweest was in de tweede wereld oorlog. Hij zei, Nurse, wij waren jullie bevrijders. Ik was de eerste met een jeep over de Berlagebrug. Moet je nagaan. Ik heb hem verteld hoe dankbaar ik was en dat ik op dezelfde brug had gestaan. Het is een kleine wereld.

 

Ann Killens, Canada

 

 

Een bezoeker

c.j.kooiman.

leuk ver haal piet,op die zand vlakte zijn na de oorlog woningen gebouwd .ik geloof het amsteldorp.

Een bezoeker

Piet Joon

Door de reactie van Cor Kooiman kwamen bij mij weer leuke herinneringen boven over de zandplaats bij het Amstelstation. Cor was zes jaar ouder dan ik dus hij trok meer op met zijn leeftijdgenoten en vermaakte zich anders dan wij kleinere jongetjes.
Na de oorlog speelden wij altijd op die zandvlakte bij het Amstelstation. Ik heb daar nog ergens een oude foto van waarop ik daar op die zandvlakte sta met een groepje vrienden (ook de jongere broer van Cor, Rinus Kooiman staat daartussen). Wij groeven diepe kuilen in het zand, maakten daar van oude planken en takken een dak overheen met een stuk kachelpijp er doorheen gestoken en staken er onder in de kuil een vuurtje aan waar wij aardappels op poften die wij, aan een stokje of een stangetje gestoken, boven de vlammen hielden tot zij gaar waren. Geloof het of niet, maar wij zaten er toch heerlijk van te smullen in die kuil. Maar dat zal wel te maken hebben gehad met het karige voedsel tijdens de oorlog. Alles smaakte beter dan oorlogsvoer.
Op die zandvlakte stonden ook grote regenplassen water in kuilen waarin wij zogenaamd gingen zwemmen met de Transvaalbuurtkinderen. Het water was niet meer dan 50 cm diep dus het was meer er in liggen spartelen en kruipen. Het water was niet helder maar dat deerde ons niet. Wij genoten in elk geval volop van onze vrijheid en jeugd.

Een bezoeker

c.j.kooiman

Ik ben geboren in 1933.
Ik was 11 jaar toen de oorlog afgelopen was.voor het amstelstation was een zand.plaats daar werden wapens,verbrand die kwamen van de groene politie uit het tropen museum.