Mijn vader had een schoenmakerij. Aan het eind van de oorlog was er soms nog maar een paar uur stroom. Te kort om schoenen behoorlijk af te werken. En er was een tekort aan materialen. En dus verwerkte hij oude autobanden tot zool en hakken. Als spijkertjes gebruikte hij de nageltjes uit sigarenkistjes. En omdat brandstof zo schaars was stookte mijn vader oude zolen en hakken in een potkacheltje in de schoenmakerij. Het was een enkelwandig kacheltje. Als het volop brandde was de wand rood gloeiend, er zaten zelfs kleine scheurtjes in de metalenwand!
Later hadden we een noodkacheltje die een oom bij Werkspoor waar hij werkte, had gemaakt. Het zag er uit als een ingekorte buis, 30 cm hoog en een diameter van circa 20 cm, en was zo gemaakt dat je bijna geen rook in de kamer had. Je deed er stukjes kolen of hout in en op die manier had je toch nog warmte in huis. Bij de Polderweg was een gasfabriek waar tientallen mensen tussen het afval van de fabriek zochten naar nog naar te gebruiken kooltjes voor brandstof voor hun kachels. En bij ons voor de deur stond een boom die op een gegeven moment omgezaagd in de winkel lag ter plekke in stukken werd gezaagd. Volgens mijn vader was de boom net binnen toen de ‘Grüne Polizei’ langskwam.