Luchtalarm tijdens begrafenis

Verteller: Dolf Haen
2 Fans
Galileiplantsoen, Jeruzalem / Tuindorp Frankendael, Middenmeer

Ze kwamen met een zwart koetsje het kistje ophalen om hem in Diemen te gaan begraven.

 Dolf Haen voorop de fiets bij de dhr.Giezen. Aan het eind van de oorlog verbleef Dolf enige tijd in het gastgezin Giezen in Doetinchem.

Dolf Haen voorop de fiets bij de dhr.Giezen. Aan het eind van de oorlog verbleef Dolf enige tijd in het gastgezin Giezen in Doetinchem.

Alle rechten voorbehouden

Ik was ongeveer 3½ à 4 jaar oud toen ik met een van mijn zussen (Wil of Tiny) naar de kleuterschool op het Linnaeushof ging, waar toen een gaarkeuken in gehuisvest was. Ik kreeg een bordje met soep of zoiets. Bah, soms komt die afschuwelijke lucht nog in mijn neus. Het rook naar bloemkool, maar misschien waren het bloembollen. Met mijn vader heb ik eens voor het raam in de huiskamer naar twee vechtende vliegtuigen staan kijken. Vermoedelijk vlogen ze ergens boven Amsterdam Noord. Hoe het afgelopen is weet ik niet.

Ik was 3 jaar toen mijn broertje Henny overleed. Toen hij begraven werd, kwamen ze met een zwart koetsje het kistje ophalen om hem in Diemen te gaan begraven. Ikzelf stond voor het raam te huilen omdat ik niet mee mocht. Ze moesten twee keer wachten met instappen omdat er luchtalarm was.

Eind 1944 werd ik in een gastgezin in Doetinchem ondergebracht. Het echtpaar Giezen had geen kinderen. Ze gaven me een wit konijntje, dat zondags uit zijn hok mocht zodat ik ermee kon spelen. Vader Giezen had een klein stoommachientje dat hij af en toe liet draaien en puffen na het instoppen van een klein, wit blokje. Hij liet hem ook fluiten. Fantastisch vond ik dat.

Na de bevrijding stonden er op de brug en vóór de Montessorischool aan de overkant van het Galileïplantsoen militaire voertuigen. Waarschijnlijk waren de militairen (Amerikanen of Canadezen) ingekwartierd in de school. Mijn vader wilde dat ik sigaretten ging bedelen. Die zaten in een ovalen tinnen blikje. Soms kreeg je er een paar. Ze hadden ook sigaren, maar die kreeg je niet, ook al drong mijn vader aan om het eens te proberen. Ik was natuurlijk niet de enige die liep te schooieren.

Alle rechten voorbehouden

5035 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Maison Haen Onze zaak + woonhuis op het Galileïplantsoen/hoek Radioweg 1. Beneden was in die tijd de banketbakkerij. Mijn vader, Antoon Haen, staat in de winkeldeur. Boven de winkel woonde ons grote gezin. Let op de oude (rode) brievenbus.

Maison Haen Onze zaak + woonhuis op het Galileïplantsoen/hoek Radioweg 1. Beneden was in die tijd de banketbakkerij. Mijn vader, Antoon Haen, staat in de winkeldeur. Boven de winkel woonde ons grote gezin. Let op de oude (rode) brievenbus.

Alle rechten voorbehouden
 1945. Bevrijdingsfeest op het landje bij de Johan de Vrieslaan. Nu is hier de wijk Jeruzalem.<br />Foto: Jo Haen

1945. Bevrijdingsfeest op het landje bij de Johan de Vrieslaan. Nu is hier de wijk Jeruzalem.
Foto: Jo Haen

Alle rechten voorbehouden

10 reacties

Voeg je reactie toe
Harry Moolenaar

Re: Harry Moolenaar

Harry Moolenaar:
Ja 'Haentje'. Wat een lekkere spullen hadden ze daar altijd. Ikzelf woonde op het Galileiplantsoen en voetbalde altijd op de Radioweg. Wij haalden daar altijd die lekkere nierbroodjes of bami/nasiballen.

René van Eunen

Leesplezier

Met veel plezier ook weer dit mooie, indrukwekkende verhaal gelezen.

paul du crocq

paul du crocq

leuk ik woonde ook op de Radioweg op de ander hoek kwam ook vaak bij de broers haen voor ijs en wat er nog meer was

Een bezoeker

jaap smit

ik heb ook een blauwe maandag gewerkt bij haentje.
Ik was toed dacht ik 17 jaar
Ik ben ook nog samen met jos haen op vakantie geweest
We maakten een fietstocht van Valkenburg naar Amsterdam.
Ik heb eigenlijk ook mooie herrinneringen aan die tijd
het wa een echt familiebedrijf.
Ik weet bij god niet meer waarom ik weg ben gegaan.
Ik kom nu ook nog regelmatig in de snackbar.Maar het is echt geen haentjeskwaliteit meer.
gr jaap

Een bezoeker

O.R.J. de Bie *11-12-1930

Een korte reactie: de "kleine witte blokjes" onder het keteltje waren vermoedelijk zogenaamde "Meta"blokjes, ook wel vaste
spiritus genaamd. Het voordeel was dat je
er niet als vloeistof mee kon morsen met alle gevolgen van dien, maar voor speelgoed gaven ze genoeg warmte om de ketel op te warmen. Bij "Haentje" hebben in de zeventiger jaren enkele collega's van mijn afdeling bij"groenpol" nog gewerkt bij de verbouwing van de zaak. Dolf.

Een bezoeker

Simon de Waal

Wat een indrukwekkend verhaal over de oorlog. Maar wat geeft het een herinneringen! Haentje... en dan nog twee oude vrienden die er wat onder schrijven (Harry en Wanda). De Radioweg was een gelukkige plek in mijn (onze) jeugd. Voetballen en voetballen... En natuurlijk was Haentje een middelpunt. Ik weet nog dat er een bord hing: 'Gebr. Haen' en dat ik (toen was ik nog echt klein) dacht dat ze daar 'gebraden Haen' mee bedoelden. Volgens mij is de Radioweg nu een grote hondenuitlaatplek geworden, en wordt er niet meer gevoetbald. Zonde hoor, want er is daar heel wat talent ontstaan, zo begin jaren zeventig...

Visitor

Harry Moolenaar

Ja 'Haentje'. Wat een lekkere spullen hadden ze daar altijd. Ikzelf woonde op het Galileiplantsoen en voetbalde altijd op de Radioweg. Wij haalden daar altijd die lekkere nierbroodjes of bami/nasiballen. Of een ijsje om de hoek. Smullen, smullen en nog eens smullen. Deze zaak hoorde echt bij deze buurt, maar ook ver daarbuiten wist men Haentje te vinden. Toen de zaak nog niet verbouwd was (deur met luikje in het midden en daarnaast de automaten), kwam ik daar eens met mijn broer. Wij waren een jaar of acht à negen. Wij hadden niet veel geld, maar voor een toffeeblok (nooit meer gevonden zo lekker) hadden we precies gepast. Uit baldadigheid probeerde wij een van de andere luikjes te openen. En tot onze grote verbazing ging van een rijtje automaten alle luikjes open. Sorry mijnheer Haentje maar deze twee knaapjes hebben deze dag heerlijk gesmuld van al dat lekkers. Als ik het goed heb waren het twee bamiballen en nog twee snacks. Dus u krijgt nog geld van me. Ik hoop dat u het ons kunt vergeven. Maar het was te lekker en te makkelijk voor ons. Mocht ik u nog eens tegenkomen dan krijgt u wat te drinken van me. Ook mijn vader kwam regelmatig bij Haentje. Op feestdagen haalde hij daar overheerlijke salade's. Een indrukwekkend verhaal over de oorlog. Hopelijk gaat het goed met u.
Groetjes Harry Moolenaar en broer

Visitor

Betty Henssen

Wat herinner ik mij deze snackbar goed. Dinsdagavond, vaste prik liepen we van de Indische Buurt naar de Jaap Edenbaan om te schaatsen en op de terugweg een kroketje o.i.d. te halen bij de Snack. Daar kon je je helemaal op verheugen.

Visitor

Wanda Berndsen-van Eekeres

Wat leuk om een verhaal van 1 van de ex-eigenaars van 'Haantje' te lezen. Ik heb 23 jaar op de Radioweg gewoond en mijn broer woont er nog. Wij zijn opgegroeid met "haantje". Ze hadden prima producten, het begon met de oude automatiek met o.a. toffeblokken er in. Later kwam hun nierbroodje waar mijn oudere zus en ik gek van waren, maar ook de bami- en nasiballen. Vanuit Diemen haalden we nog wel eens onze snacks daar.

Visitor

Ko Molenaar

Erg leuk om iets van de "Haen" te lezen. Ik woonde in de Faradaystraat tot 1956, ging op school in de Linnaeushof en kwam altijd langs onze "ijswinkel" - en we hebben daar heel wat ijsjes gegeten. Mijn laatste herinnering was nog voor een laatste croquet van de automaat voordat ik in 1956 vertrok naar Philadelphia.