Palmpasen

Palmpasen

Beste Jo,

Wat ik in mijn verhaal zeg is dat Palmpasen het einde van de Vastentijd inluidt. Ik zeg nergens dat dit ook het einde van de vastentijd ís. Inluiden is in dit geval 'vooruitlopen op' een 'inluidende festiviteit' zal ik maar zeggen, zoals sneeuwklokjes in februari de lente inluiden, alhoewel het dan nog geen lente is.

Bovendien moet je dit verhaal vanuit het perspectief van een niet-katholiek meisje lezen, hoe zij de optocht met de palmpaasstokken beleefde. Ik heb de symbolen erin gelegd en zo moet het verhaal volgens mij ook worden gezien: als een symbool.  

Groetjes van Anneke

Palmpasen

Je zou toch nog een week hebben moeten wachten, Anneke, want met Palmpasen was de vasten nog niet afgelopen. Dat was pas op Paaszaterdag, de dag voor Pasen,  om 12 uur. 

Palmzondag (Latijn: Dominica in Palmis), ook wel Palmpasen genoemd, is de laatste zondag van de vastenperiode (de zondag vóór Pasen), vanouds de tweede zondag van de Passietijd, maar vooral belangrijk als eerste dag van de Goede Week. Op Palmzondag wordt door christenen de blijde intocht van Jezus Christus in Jeruzalem gevierd.

Groet, Jo Haen

Palmpasen

Wie zou toch dit jongetje zijn met dat petje? Wat zou het leuk zijn wanneer hij zich zou melden!

Alleen maar naar kijken

Die vriend ben ik.
Inderdaad gingen die palmpaasstokken - een beetje als tweedehandsies, vind ik nu - naar de ziekenhuizen. In 1948 lag ik in het WG, mijn amandelen waren geknipt. (Tegenover me lag overigens een jongen over wie ik voortdurend hoorde vertellen dat hij een "vinnetje" had. Toen niet en nu nog steeds niet heb ik enig idee wat voor een kwaal dat was.)
Ik heb ongeveer tien dagen op die zaal gelegen en ik herinner me één onophoudelijke oeverloze verveling. Maar plotseling zwermden van alle kanten blauwe engelen langs de bedden, gidsen, zo werd me verteld. Daarmee wist ik nog niks, maar het bleken meisjespadvinders te zijn. Aan ieder kind gaven ze een palmpaasstok. Ik heb me zeker nog een dag of vijf met water in mijn mond liggen verheugen op al die lekkernijen. Ze leken pal naast mijn hoofdkussen voor het grijpen te hangen, vooral dat glanzende broodhaantje in top.
Zodra ik mijn hand uitstak, stond er een strenge verpleegster naast mijn bed.
Ik geloof wel dat ik de stok vlak na Pasen mee naar huis mocht nemen. Alleen viel het haantje toen van ellende al bijna uit elkaar.

pasen

Weer zo ,n gezellig verhaaltje van Anneke ,ja dat herinner ik mij nog donders goed
Ach ja ,zo heeft iedere tijd zijn speciale herinneringen ,ja staat er niet altijd bij stil ,maar als het wakker word geroepen door het een of ander ,ja dan zie je meteen weer alles voor je wie weet wat onze kinderen straks van onze gewoonte , s zich kunnen herinneren ik heb geen bijzondere Palmpasen herineringen ,dan ik ging iedere Zondag met Mijn Tante ,,mevr E R DE Hoijer naar de ..Gerardus Majelle kerk dat was haar trouwe trip ,Zondags , Hoedje OP ,Zondagse Kleren aan
S ,middag s aten wij altijd iets speciaals ,zoals ,,Asperge ,s met puree met Ham en Kaas ,Ja wij hadden het niet slecht en dan ging Zij een dutje doen ,en ik aan mijn Smyrnakleed verder ,het was altijd gezellig maar ,met zo . n stok lopen heb ik als kind eigenlijk ook nooit gedaan mijn Moeder had wel altijd van fondant halve eitjes en iets extra gebakken ,die eitjes waren van Sjamin geloof ik ook de halve waaiers van koek waren voor ons gehaald nu gebeuren heel andere dingen he ,zoals gaan Kamperen ,heerlijk een paar dagen weg dat deden wij weer met onze kinderen en bbq he
lopen ze eigenlijk nog in optocht met Palmpasen Zou het niet weten

Palmpasen

Het verhaal van Palmpasen is heel herkenbaar. Als kind heb ik ook een paar keer een palmpaasstok gemaakt. Ik was toen lid van een teken- en knutselclub. De stok was niet in de vorm van een kruis, maar er was een hoepel omheen gemaakt. Vanaf de bovenkant van de stok liepen een stuk of vier touwtjes naar beneden, waaraan de hoepel was opgehangen. De metalen hoepel en de touwtjes werden met crêpepapier omwikkeld en met strikjes en paaseitjes versierd. Ik was heel trots op mijn prestatie en was dan ook erg verontwaardigd, dat ik de stok niet mee naar huis mocht nemen om aan mijn ouders te laten zien. Nee, ik moest dat mooie ding met het broodhaantje erbovenop weggeven! Dat was niet van tevoren gezegd en ik was erg teleurgesteld.