Frits Slicht
Naar Parijs
De grootste fietstocht die Piet Ligthart en ik hebben gemaakt, was van Amsterdam naar Parijs. Wim van Est had toen de gele trui. Hij heeft drie keer in de gele trui gereden; in 1951, in 1956 en in 1958. De Tour de France was toen allemaal halleluja.
Onze eerste etappe ging van Amsterdam naar Breda. Dat ging echt hard, we hebben elkaar echt afgemat. De tweede etappe ging naar Brussel en derde rit was die van Brussel naar Parijs. Parijs was echt de bekroning op ons ‘fietswerk’. Vooraf hadden we afgesproken dat we vanuit Parijs, via Reims naar Luxemburg zouden gaan. In Luxemburg moesten we zijn omdat wij meenden dat daar de Pyreneeën lagen. Dat dit niet helemaal klopte, beseften we toen niet. Onze ‘verplaatsing’ Parijs - Luxemburg deden we trouwens met de trein.
Een ansicht uit Parijs
In Parijs zijn we een paar dagen gebleven. We sliepen meestal in jeugdherbergen of als dat niet lukte: op straat. We moesten zuinig zijn, want veel geld hadden we niet op zak, er moest ook brood gekocht worden. Om te bewijzen dat we echt in Parijs waren aangekomen, verstuurden we ansichtkaarten. Dat is best nog een bijzonder verhaal. Piet sprak wel een beetje Frans, hij had tenslotte Mulo gedaan. Buiten een winkel stond zo’n molen met kaarten. We pakten er een stuk of twintig en ik ging naar binnen met twee kaarten. Piet, die buiten bleef, had mij verteld wat ik moest zeggen. Ik wilde twee kaarten en twintig postzegels. Of het ook de bedoeling was dat ik die postzegels ook moest kopen, weet ik niet meer. In ieder geval vertrouwde die winkelier het niet en wilde achter de toonbank vandaan komen. Piet en ik hebben het toen op een lopen gezet. We hadden wel de kaarten, maar geen postzegels. Hoe we uiteindelijk aan die postzegels zijn gekomen weet ik niet meer.
Luxemburg hebben we daarna ‘gewoon gedaan’.