Rotterdamse Tom had een huis gekraakt in de Indische buurt. Met vier meiden, maar die konden allemaal niks. Er was ook nog een jongen, Ron, maar die z’n handen stonden verkeerd. Dus alles wat er gedaan moest worden, en dat was nogal wat, kwam neer op Tom. En dan nog iets: ’s nachts sliepen ze allemaal bij elkaar in één groot bed.
Tom was een vriend van me. Hij kwam regelmatig langs in ons pas gerenoveerde huisje in Utrecht-centrum. Tom overdreef wel vaker. Van dat bed geloofde ik geen woord. Een jaar later woonde ik zelf in dat huis. Ik was gescheiden en had gezworven van het ene naar het andere adres. Op Madurastraat 3 was een kamer vrij.
Als Marco mij die avond niet had opgehaald op Muiderpoort, had ik de weg niet gevonden. Met een koffer kleren kwam ik aan. Tina en Margreet kende ik vaag, Marco was een geestverwant uit het actiewezen. Ik belandde in een dorpje: het blok Madurastraat 3 tot en met 15 was gekraakt. Telefoon hadden we van de overbuurvrouw Julia. Hoog in de lucht hing de telefoonkabel over de straat.
We aten elke dag samen. Per week deed iedereen dertig gulden in de pot, later vijftig. Kleren waren gemeenschappelijk, je legde ze op de planken in de klerenkamer. Elke ochtend keek je daar wat je aan wilde doen. Ron en Marco liepen vaak met mijn mooie zijden overhemd. Zelf droeg ik een stoere, zwarte kunststof broek van Tina. De pijpen waren wel te kort en de kont zat te wijd.
Opstaan ging in een vaste volgorde. Eerst Ron, dan ik, daarna Marco en Margreet en als laatste Tina. Dan was het al een eind in de middag. Ron had er een handje van om je ontbijt te verpesten. Als ik net met de Volkskrant bezig was, ging hij zijn nieuwste gedicht voordragen. Onhandig was hij trouwens niet. Heel wat keren stond hij in het luik achter de voordeur om onze riolering te repareren.
Het bed waarin iedereen sliep was niet verzonnen. Julia legde mij uit hoe het zat. Het was stervenskoud geweest in de huizen zonder vloeren. Zodoende hadden ze in een zijkamertje alle matrassen aan elkaar geschoven.
Na een jaar vertrok Ron, die in de groep nooit zo goed had gelegen. We hieven toen de gemeenschappelijke kamer op en aten ook niet meer samen.We hadden nu wel allemaal een ruime etage. Zo hield je het beter uit met elkaar.
Tom was al terug in Rotterdam, toen ik op de Madurastraat kwam wonen. Ik vroeg hem eens wat hij ervan gevonden had. “Ach joh, Amsterdam bla, bla, bla”.
