" Ik was 17 en mijn moeder wilde me uithuwelijken aan een rijke Chinees, maar ik wilde niet. Mijn moeder was daar boos over en toen ik in 1949 aankwam met een Hollandse soldaat, wilde ze geen toestemming geven voor ons huwelijk. Zijn commandant - van de 7 december divisie - weigerde eveneens toestemming onder het motto dat er genoeg Hollandse meisjes waren. We zijn toen voor de rechter getrouwd en in 1950 reisde ik zelfstandig naar Nederland, ik mocht niet met het troepenschip meevaren ".
Zo begon voor Mientje Bos het leven in Holland. Aanvankelijk woonde ze bij haar schoonmoeder in die haar leerde dat maandag wasdag was en dinsdag strijkdag, dat de traproedes gepoetst moesten worden en dat je tot 10 uur de matjes mocht kloppen. Ze was stomverbaasd toen ze merkte dat schoonmoeder zo vaak weg was omdat ze moest werken: een Hollandse dame die moest werken en geen bediendes had was een ongekend fenomeen !
"Er was nog heel veel op de bon, mijn schoonmoeder at paardenvlees en maag. Ik kreeg een eitje en rijst, tot ik zei dat dat afgelopen moest zijn, dat ik gewoon mee at. Ik kreeg toen broodpap en rijstepap, tot op de dag van vandaag vind ik het niet lekker, maar ik eet het wel ".
In 1954 - het 2e kind was op komst - kregen Mientje en haar man een eigen woning in de Madurastraat. De straat zag er keurig uit, maar het huis was uitgewoond en stond vol met lege flessen. Die flessen zijn nog van pas gekomen " soms hadden we zo weinig geld dat ik leefde van het statiegeld". In het begin waren de buren nieuwsgierig naar Mientje 'kan ze wel Nederlands?' en bouwvakkers riepen 'koffieboontje' of 'pinda,pinda, lekka' naar haar.
"Mijn man legde mij alles uit, dat het niet onaardig bedoeld was en al spoedig kon ik goed met de buurvrouwen overweg, ik ruimde samen met hen sneeuw en toen mijn dochter was geboren kwamen de overburen eieren brengen. Ze wilden ook best oppassen als ik met de baby naar het ziekenhuis moest ".
"Op een gegeven moment kwam er een kennisje naar me toe die zei: ik wil je trakteren, ik ga een rijsttafel voor je maken. Ik verheugde me daar erg op en moest echt mijn best doen om mijn teleurstelling te verbergen toen ze aankwam met zoete rijst met pruimen ! "
lees verder:
http://www.geheugenvanoost.nl/87371/nl/kijken-naar-de-sneeuw
