Obbe Park
Frits Slicht
In het begin van de โOude Oosterโ waren begrafenissen nog een bezienswaardigheid. De aansprekers droegen lange steken, lange zwarte mantels en een grote witte bef onder de kin. Tot 1890 was de aansprekerij in particuliere handen. In dit jaar werd door Struijs (of Struijs) de N.V. voor Begraven (kortweg: de Vennoot) opgericht. De Vennoot werd een grote concurrent, vooral voor hen die hun โklantenโ onder de โrijkdomโ hadden. De Vennoot werkte namelijk vooral onder de rijken. Voorheen werd de familieaanspreker ontboden als er een sterfgeval was, doch nu kwam de Vennoot er tussen. Verder had de Vennoot een nieuw kostuum, een ander model lijkwagen en vast personeel.
De oude aansprekers moesten zich aanpassen en maakten daardoor hoge kosten. Omdat er natuurlijk veel families waren, die hun overledenen in oud kostuum begraven wilden hebben, moesten de aansprekers zowel het oude als het nieuwe kostuum voorradig hebben.
Rok met witte bef, korte broek, met fijne zwarte kousen en de brede steek maakten plaats voor een geklede jas met lange broek en doffe hoge hoed.
Er waren grote en kleine aansprekers. De grote waren die van de fondsen, gewoonlijk โdooienfondsenโ genoemd. De kleine aansprekers waren de handlangers van de groten en heetten meestal โpesandersโ. Deze pesanders waren meestal barbiers en schoenlappers.
Vaak had een aanspreker op รฉรฉn dag meerdere begrafenissen. Dat was niet zoโn probleem omdat de meeste kerkhoven in de buurt van de stad lagen. Niet zo verwonderlijk dat zoโn aanspreker aan het eind van de drukke dag even een โspatjeโ ging nemenโฆ
Het niveau van de aansprekers, het aantal liep uiteen van 12 tot 16, was in de begindagen nog niet optimaal. Vaak werden werklozen die door een familielid die aanspreker was โin het pak gestokenโ. Achter de lijkkoets liepen vaak oude aansprekers. Hun bijnamen stonden voor hun lichaamsgebreken: Jan met de Bochel, Scheve Dirk of kromme Manus.
